თორმეტი დღე დამრჩა ჩემი გათვლებით, ზუსტად თორმეტი. არადა, არც ვიზა მაქვს, არც ბილეთი და არც ბარგის ჩალაგება დამიწყია ჯერ.
ჰო, ვისაც დააინტერესებს, თუ საით გამიწევია, მოვახსენებ, რომ იყო ასეთი თეოლოგი და ჰუმანისტი – დეზიდერიუს ერასმუსი, რომლის სახელობის უნივერსიტეტის სტუდენტადაც მაქვს პატივი, ორწლიანი ჯახირის შემდეგ მოვიაზრებოდე. ჰოდა, უნდა გავფრინდე ახალ სიმაღლეებთან და სირთულეებთან შესაჭიდებლად.
ალბათ ძალიან ახლოს უნდა მიცნობდეთ, რომ მიხვდეთ, რამხელა იმედებს ვამყარებ ამ ერთ წელზე. პროფესიულ ზრდასა და კარიერული წინსვლის პერსპექტივას რომ თავი დავანებოთ, ერთი წელი სრულიად მარტო უნდა ვიყო უცხო ქვეყანაში, ქალაქსა და ხალხში და ისიც კარგად ვიცი, თუ როგორ მძიმე რეჟიმში მომიწევს ცხოვრება. შიშით არაფრის მეშინია, პირიქით, იმედი მაქვს, რომ იქიდან დაბრუნებულს ბოლოს და ბოლოს, აღარ დამჭირდება იმის მტკიცება, რომ უკვე გავიზარდე!
ჯერჯერობით კი ველოდები წერილს, რომელმაც უნდა მაცნობოს, რომ ვიზა თითქმის მზადაა და ბილეთიც დაჯავშნული.
გამახარე, gmail-ო!
Life on two wheels 