მშიერი სტუდენტის (არა)კულინარიული დღიური

5 მაისი

ესეც ასე. ვინებეთ ადგომა, დავლიეთ ყავა, ორიოდე საათის შემდეგ რაღაც-რაღაცები ჩავცმუცნეთ. რა მაგის პასუხია და ბიუჯეტი გვაქვს დასაგეგმი, იქით წასვლა-წამოსვლა, აქეთ ქსეროქსები, გადახდილი ბინის ქირა და საკმაოდ შეგვითხელდა ჯიბე. სტიპენდია კი 20 მაისამდე არ იქნება.

ასე, ქაღალდის ფული – ოცდაათი ევრო, კიდევ ექვსი ევრო – მონეტებით და ახლა ხურდის თვლაზე გადავიდეთ, რატომღაც ვერასოდეს რომ ვასაღებ და ჯიბეებს მახევს. აჰა, ხუთცენტიანების დათვლის თავი არ მაქვს, უჯრაში ჩავყრი, შვიდი ევრო კი შემიგროვებია დანარჩენი ხურდებით. არა უშავს, წავალ სუპერმარკეტში და გზად ბანკომატსაც შევამოწმებ, ბარათზეც უნდა მქონდეს ცოტა.

სუპერმარკეტში თხუთმეტი ევრო დავტოვე, ბანკომატმა კი სასიამოვნოდ გამაოცა – 38 ევრო მქონია, გაცილებით ნაკლებს ველოდი. მოკლედ, ორი კვირის განმავლობაში დაახლოებით 80 ევრო ბევრი არ არის, მაგრამ არც ცოტაა, თუ გავანაწილებ, სავსებით საკმარისია. წავალ სახლში, რავიოლებს მოვხარშავ.

8 მაისი

გაუთვალისწინებელი ხარჯი = მინუს ათი ევრო. ჰმ, ეს მინდოდა ახლა? არადა, სადილზე ვართ დაპატიჟებული და ყვავილები და შოკოლადი მაინც ხომ უნდა ვიყიდოთ? ჯანდაბას, ამ ათი ევროსას იმ სადილზე შევჭამ და ეგ იქნება 🙂 .

10 მაისი

ისეთი ფოტოები ხომ გინახავთ, ადამიანი გაუნძრევლად რომ დგას და მისი ჩრდილი ფარულ სურვილებს ააშკარავებს? აი, ვინმეს რომ ჩემთვის სუპერმარკეტში ასეთი სურათი გადაეღო, აუცილებლად დაინახავდა, როგორ ჩავყავი სახე ლიმბურგულ მარწყვის ტორტში!

არა უშავს, აი, იქნება სტიპენდია და ვიყიდი… მთლიანად შევჭამ! მარტო შევჭამ! სულ ხელით შევჭამ!

11 მაისი

ბედი არ გინდა? რა ცუდად ვარ! მოვიწამლე თუ ვირუსი შემხვდა ნეტავი? ქარიც დღესაა მაინცდამაინც, ასეთ ქარში და ასე მისუსტებული ველოსიპედით ვერ წავალ, საკმაოდ შორია. სამგზავრო ბარათზე თანხა არ მაქვს, მის გარეშე კი ტრამვაისა და მეტროში სამნახევარი ევროს გადახდა მომიწევს, არადა, ორი ტრამვაის გამოცვლა მიწევს მეტრომდე, ამდენივე აქეთა გზაზე… ეჰ! გადაწყდა, სახლში ვრჩები, მაინც ცუდად ვარ… წავალ, ბავშვებს გავაფრთხილებ, რომ არ მივდივარ…

12 მაისი

ჰმ! გვიჭირს ამხანაგებო, გვიჭირს! 25 ევრო არ არის ბევრი, მაგრამ 20-ში ან 21-ში სტიპენდია იქნება. წავალ, სპაგეტის მოვამზადებ… იაფიც არის, ადვილი მოსამზადებელიც და ალბათ, გემრიელიც, მაგრამ ისე ამოვიდა ყელში, რომ ენა აღარ მიბრუნდება ამის სათქმელად…

14 მაისი

ისე, თუ 35-ცენტიანი სპაგეტიც იყიდებოდა, აქამდე რატომ ვერ შევამჩნიე? რა დიდი განსხვავებაა, სპაგეტი სპაგეტია…

20 მაისი

სტიპენდია არ არის… ჯანდაბას, ხვალ მაინც იქნება! დღეს ბოლო ევროები დავხარჯე, ზეგაც რომ იყოს არა უშავს, არ მოვკვდები შიმშილით, მარაგი მაქვს.

21 მაისი

სტიპენდია კიდევ არ დარიცხულა… უცნაურია, ხვალ ან ზეგ აუცილებლად იქნება, ერთადერთი შემთხვევა იყო, როცა დაიგვიანეს და 23-ში ჩარიცხეს, ჯანდაბას მაგათი თავი. წავალ, პურს და ნუტელას შევჭამ, გადასარევი რამეა. თუ გშია, ორჯერ გადასარევია!

22 მაისი

სტიპენდია არ არის, უჯრიდან ხუთცენტიანები ამოვფხიკე. აი, ის ხუთცენტიანები, დათვლა რომ დამეზარა!

კარგი, მოდი, ცოტა საღად მივუდგეთ საკითხს, რა გვაძლევს ენერგიას? გავითვალისწინოთ, რომ ბევრ ყავას ვსვამ და მოდი, რძე მივაშველოთ ორგანიზმს, კალციუმი რომ არ დაგვაკლდეს. მით უმეტეს, ერთი ლიტრი რძე 58 ცენტი ღირს; გავიყოლოთ ორი ცალი იოგურტი, მოშიებულზე კარგია, მით უმეტეს, ახლა ცხელა და ორმაგად კარგია. და კიდევ ბრინჯის ვაფლი წავიღოთ, ერთი შეკვრა ოცი ცენტი ღირს, საუზმეზე მისწრებაა. მშვენიერი ნადავლია, აი, სად გამოგვადგა მოულოდნელი რეზერვი. სტიპენდია ხვალ იქნება, ან ზეგ…

23 მაისი

სტიპენდია კიდევ არ დარიცხულა, ეჰ, წავიდეთ, ვიყიდოთ კიდევ რამე. რამე რა, ისევ ბრინჯის ვაფლი და რძე ვიყიდოთ, ყველაზე იაფი ეგ არის.

ოთხი შეკვრა ვაფლი და ერთი ლიტრი რძე. ესეც ძლივს გადადის ყელში უკვე, ჯანდაბას…

24 მაისი

საბოლოოდ გავკოტრდი. უკანასკნელი შეკვრა ვაფლი ეს-ესაა შევახრამუნეთ. ეჰ, წავალ ცენტრში, ოცდოლარიანი მაქვს შემორჩენილი და იმას დავახურდავებ. ორ კრიზისს გადაურჩა და ალბათ, სწორედ დღევანდელ დღეს ელოდებოდა. თხუთმეტი ევრო გამოვა დაახლოებით.

სამნახევარი ევრო საკომისიო რა ამბავია!!! ღორებო, არადა, რამდენად მიღირს ახლა ეგ სამნახევარი ევრო.. :ცენზურა: :ცენზურა: :ცენზურა:

ხასიათი გამიფუჭდა. თანაც, ცენტრში ყველაფრის ერთად გარემონტება მოუნდომებიათ, რა უბედურებაა ეს? რამდენი წრე დავარტყა? მზე აჭერს, მტვერი ზედ მეყრება, მაკდონალდსთან ჩავიარე… მოიცა, ჩემი დროც მოვა!

ასე, ამ ბოდიალში ლექციაზე მაინც დავაგვიანე და სუპერმარკეტში წავალ. ვყიდულობთ პურს, ნუტელას ყველაზე იაფფასიან ბიძაშვილს, სპაგეტის. ესეც ასე, შვიდი ევრო დავტოვეთ… დანარჩენი სამი ევრო მეორეგან დავტოვე – ისევ ბრინჯის ვაფლი და რძე. მე მგონი, ყველაზე კარგი გამოსავალია შიმშილობისას…

საღამოს ისევ გავედი ბანკომატის შესამოწმებლად – შენც არ მომიკვდე!

25 მაისი

პარასკევია. დავიჯერო, დღესაც არ გვაღირსებენ?

არა!

ჯანდაბას, დავჯდები და ვლოღნი ისევ იმ სულელურ ვაფლს. შენ ისა თქვი, ეგეც რომ აღარ მექნება, მერე რა უნდა ვქნა. ბოლო სამი დღეა, ბრინჯის ვაფლის (“ხლებცის” რომ ვეძახით, აი, იმის) და რძის დიეტაზე ვარ.

26 მაისი

ბოლო ვიზიტი სუპერმარკეტში ამ კვირისთვის – ჯერ ერთი, რომ კვირას არ იმუშავებს და მეორეც ის, რომ ფული სულ აღარ მაქვს.

აჰა, ბედი უარეს დარტყმას მიმზადებს თურმე – ოცცენტიანი ვაფლი აღარ არის!

მარტო მე გამოვზიდე მთელი პარტია თუ ვინმე ჩემს დღეში მყოფი ცხოვრობს სადმე ახლო-მახლო?

27 მაისი

დღეს გავხსენი ბოლო შეკვრა სპაგეტი, დავლიე რძე, ხვალისა და ზეგისთვის მაქვს ცოტაოდენი რძე, ცოტაოდენივე სპაგეტი, ამდენივე კეტჩუპი და ყავა. ჩაიც მაქვს, მაგრამ შაქარი აღარ… კიდევ არის ყოვლად უვარგისი ყავა ერთჯერად პაკეტებში, რომელიც ჯერ კიდევ პირველმა მეზობელმა, ფრედერიკმა დატოვა, სექტემბრის დასაწყისში აქედან რომ წავიდა და აქამდე ხელი არ მიხლია. გაჭირვება მიჩვენე და გასაღებას გიჩვენებო. ისე, არც ის კეტჩუპი მომეწონა თავის დროზე, ორი თვე ხელუხლებლად იდო მაცივარში.

მოკლედ, ხვალ (უკვე დღეს) თუ სტიპენდია არ დაირიცხა, ნამდვილად არ ვიცი, რას ვიზამ… ოთხმოცი ცენტი მიჩხკუნებს საფულეში. მერე უკვე ის დროა, გულზე ხელები დავიკრიფო 😦

28 მაისი

Whit Monday ყოფილა დღეს ანუ დღე, როცა ჰოლანდიელების უმეტესობა თურმე პიკნიკებზე მიბრძანდება და ოფიციალური დასვენების დღეა. შესაბამისად, არც სტიპენდია იქნება და არც ის ორი მნიშვნელოვანი მეილი, რამდენიმე დღის განმავლობაში რომ ვუცდი. მეგონა, ქართველებს ყველაზე მეტი დასვენების დღე გვქონდა მაისში, მაგრამ ამ მართლა ნარინჯისფერებმა ნახევარზე თვეზე მეტი, მგონი, დროსტარებაში გალიეს. ახლომდებარე სუპერმარკეტები არ მუშაობდა და შედარებით შორს წავედი, ერთი იოგურტის საყიდლად სალაროსთან ოცდახუთწუთიან რიგში ვიყურყუტე და უკან გამოვბრუნდი. შინ დაბრუნებულმა ბოლო მოვუღე ჩემს მწირ სადილს და პოსტს დღევანდელი პუნქტი დავუმატე, როგორც ჭეშმარიტ ბლოგერს შეშვენის… თუ რა დამრჩა გუშინდელი მარაგიდან, თავად განსაჯეთ…

P.S. 

მთელი ამ დღეების განმავლობაში კულინარიულ საიტებზე დავსუნსულებ და იმ ბედნიერ დროზე ვოცნებობ, როცა სტიპენდია მეღირსება და ასეთ რაღაცებს ვშთანთქავ. აგერ, რა გიგანტური სენდვიჩია! მთლიანად შევჭამდი… არა, მთლიანად არ შევჭამდი, მაგრამ ხომ დავიკავებ, ხომ ჩავკბეჩ, ბედნიერი ხომ ვიქნები…

სულ სათითაოდ გამახსენდა, თუკი ოდესმე ვინმემ რომელიმე კაფეში დამპატიჟა და ვიუარე. როგორ დავიჯერო, რომ ამისთვის ვისჯები? რამდენჯერმე, დიეტაზე ყოფნისას დამესიზმრა, რომ უზარმაზარ ულუფას ვნთქავდი და დაფეთებულმა გამოვიღვიძე, ახლა კი სიზმარშიც ვერ გამიხარია…

ალბათ მშიერი კუჭის ბრალია, რომ აგერ, სამი საათი დაიწყო და მე პოსტს ვწერ. ვინძლო ვეღარ გიხილოთ, ერმა იცოდეს მაინც, რამ მომკლა…

ისე, ამდენი ხნის განმავლობაში ასეთი მცირე თანხა მქონდა, მაგრამ არ მოვმკვდარვარ. ე.ი. წინა თვეებში ფულს ვფლანგავდი. “ჯამაგირი არ ყოფნის კაცს, კაცი უნდა ეყოს ჯამაგირსო”… ასეა, ასე, მუშნი ბატონო! რდგ

P.P.S. ასე, პოსტიც დავაფაბლიშეთ, იქნებ ახლა ვიმეცადინო და მერე დაძინებას ვცდი. რამდენიმე საათში სტიპენდია იქნება…. ან არ იქნება…

Read Full Post »

ჩემი აწ უკვე სტუდენტი ვირტუალური მეგობარი

გუშინ ერთი ალიაქოთი იყო სოც. ქსელებში – სიები დაიდოო, დროზე გაიგეთო, არა, ეჭვი კი არ მეპარება, მაგრამ მაინც გადაამოწმეო, შენ მაინც პირველი იქნები, მაგრამ დააზუსტეო და ა.შ. ზოგსაც ეცინებოდა, თუნდაც ყველაზე რეიტინგულ სასწავლებელში მოხვედრა რატომ უნდა გიხაროდეს ასე, ბოლოს და ბოლოს, გურჯისტანის რიგითი უნივერსიტეტიაო.

მოკლედ, კაცია და გუნება კი არადა, იუზერია და სტატუსი, მაგრამ მე ძალიან გამიხარდა ჩემი ერთი მეგობრის ამბავი. ვირტუალური  მეგობრის, მაგრამ მგონი, სწორედ ესაა ის შემთხვევა, როცა ადამიანთან უამრავ საერთოს პოულობ და რეალური დისტანცია პრობლემა აღარ არის.

ჩემი სეხნია და მომავალი ჩემი კოლეგა მართლა ძალიან ჭკვიანი ბავშვია, თუმცა, საკუთარი ძალების რწმენა აკლია და ინიციატივის გამოჩენასაც ერიდება. სწორედ ეს იყო მიზეზი, რომ სასურველ სასწავლებლებს შორის ზემოხსენებული ყველაზე რეიტინგული უნივერსიტეტი კი არ ჩაწერა, არამედ სრულიად სხვა. რა თქმა უნდა, პირველივე მათგანში მოხვდა, მაგრამ მისი ნიჭი და უნარები გულწრფელად მენანება ამ უნივერსიტეტისთვის და სამომავლო პერსპექტივებიც არცთუ სახარბიელო ჩანს. სწორედ ამიტომ რეგისტრაციის პირველი დღიდანვე ყურებს ვუჭედავ თბილისში გადმოსვლის აუცილებლობის დამადასტურებელი არგუმენტებით.

ჭკვიანი და შრომისმოყვარე ადამიანების პრობლემა ხშირად სწორედ ისაა, რომ პასიურები არიან; ფიქრობენ, რომ შრომა უპირველესია, რომ მათი ცოდნა ადრე თუ გვიან აუცილებლად დაფასდება, რომ თუ გამორჩეული იქნები სწავლით, ყველაფერი თავისთავად მოვა. ცოდვა გამხელილი სჯობს და ჩემი მეგობრის შემთხვევაში ეს მშობლების “ბრალიცაა”, ისინი სხვა დროსა და სიტუაციაში მოღვაწეობდნენ და არ იციან, თუ რა ბრძოლაა საჭირო დღეს თავის გამოსაჩენად, რაც წარმატებული მომავლის წინაპირობაა. სწორედ ამიტომ იყო, რომ მათი ქალიშვილი ერთხელ უკვე დაუმსახურებლად გამოაკლდა არცთუ უმნიშვნელო ღონისძიებას. სამაგიეროდ, მე ვიცი, რადგან ჩემს ირგვლივ უამრავი ნიჭიერი და განათლებული ადამიანია, რომელთაც ვერა და ვერ მიეცათ ამ ცოდნის გამოყენების შანსი და არსებობს იმის საფრთხე, რომ ასე უსახელოდ დაიკარგონ. არადა, ნებისმიერი დამსაქმებელი ინატრებდა ასეთ პროფესიონალს. მოკლედ, ესაა ჩვენი რეალობა!

ჩემი მეგობარი ჩემი ბლოგის აქტიური მკითხველია და ამ ფორმითაც მივაწვდი სათქმელს: სწავლა ძალიან მნიშვნელოვანია, მაგრამ სტატიკური, მხოლოდ შენს თავში არსებული ცოდნა არაფერს გარგებს. ეს ცოდნა სხვებსაც უნდა დაანახო, ამისთვის კი ინიციატივა და აქტიურობაა საჭირო და ეს აუცილებლად უნდა გამოიმუშავო, საამისო ასპარეზი კი მანდ თითქმის არ არის! ამიტომ, აუცილებლად იფიქრე იმაზე, რასაც სულ გიმეორებ. წელიც რომ გაგიცდეს, ეგ არაფერია, ჯერ პატარა ხარ და ყველაფერს მოასწრებ!

ყველა სტუდენტს ვუსურვებ წარმატებებს, გაუმჯობესებულ სიტუაციას საქართველოს ყველა სასწავლებელში და გირჩევთ, მაქსიმალურად გამოიყენოთ თქვენი შესაძლებლობები!

ეს ყველაზე მთავარია!

Read Full Post »