უცაბედი (ა)პოლიტიკური პოსტი ანუ რა დაამტკიცა სტალინმა

საერთოდ, ფეისბუქ-ისტერიებზე აყოლა ძალიან არ მიყვარს და ხანდახან მაღიზიანებს კიდეც, “ნიუსფიდი” ერთსა და იმავე ინფორმაციას რომ მაჩეჩებს ერთხელ, სამჯერ და ათჯერაც. დღესაც ასეთი დღეა და თუ თქვენს კედელზე ჯერ არ დაუშეარებიათ ახალგაზრდა ქალის სურათი, სტალინის დიდ პორტრეტთან ერთად რომ პოზირებს, დაელოდეთ, აუცილებლად გამოჩნდება.
ამ ახალგაზრდა ქალბატონმა ჩემსავით კარგად იცის ერთი საბჭოური ანეკდოტი:
“ლენინი შეეცადა დაემტკიცებინა, რომ სახელმწიფო შეიძლება მართოს ხალხმა;
სტალინმა დაამტკიცა, რომ სახელმწიფო შეიძლება მართოს ერთმა ადამიანმა;
ხრუშჩოვმა დაამტკიცა, რომ სახელმწიფო შეიძლება მართოს ნებისმიერმა ადამიანმა;
ბრეჟნევმა დაამტკიცა, რომ სახელმწიფო შეიძლება სულაც არავინ მართოს;
ანდროპოვმა ვერაფერი დაამტკიცა;
ჩერნენკომ – მით უმეტეს…
?”
ჰოდა, სწორედ სტალინისადმი მიძღვნილი ამონარიდი მიაწერა სურათს და “კრიტიკოსებს” გაშმაგებისაგენ მოუწოდა.
წინასწარ აღვნიშნავ, რომ ამ ადამიანს საერთოდ არ ვიცნობ და მით უმეტეს, როგორც იტყვიან, “არც არაფერს ვერჩი”, მაგრამ თუ არ ვცდები, ადრეც მომხვდა თვალში მისი პროფილი და ფან-ფეიჯი; როგორც გავიგე, პოლიტიკოსობას უმიზნებს და აღშფოთებას ვერ მალავს მართლმადიდებლობის შელახვის, ერთპიროვნული მმართველობისა და გაყიდული მამულის შემხედვარე.
მაგრამ ასეთი შეხედულებები და უცებ… სტალინი და კერპი? სადაა ლოგიკა?
ახლა სულაც არ ვაპირებ იმის განხილვას, რამდენად ნიჭიერი პოლიტიკოსი ან სტრატეგი იყო იოსებ ბესარიონის ძე, მაგრამ უკვე კარგა ხანია, მაღიზიანებს მისი რეაბილიტაციის მცდელობა და ჯერ კიდევ გაბატონებული კულტი: “ასე კი არ იქნებოდა სტალინის დროს”, “სტალინი უნდათ ამათ”, “სტალინს რომ ეს ენახა”… ჯერ კიდევ შვიდი თუ რვა წლის წინ ქართული ბეჭდური მედიის ერთ-ერთი ფერადყდიანი და გამურულფურცლებიანი ფლაგმანი დაუზარლად ბეჭდავდა სტატიებს აბსურდის ჟანრში, სადაც თავგამოდებით ამტკიცებდა, რომ დიდი ბელადი ლოცვაში ათენებდა და აღამებდა, რომ საკუთარი ხელით უწნავდა გვირგვინებს ნადიუშას, რომ სადღაც რომელიღაც ქოხში თეთრწვერა ბერთან დადიოდა საიდუმლოდ და ბევრი რამ, რომელთა წარმოსადგენადაც მე მაშინ ფანტაზია აღარ მეყო და უბრალოდ, დავივიწყე.
მაგრამ ფაქტი ერთია, სტალინი იქნება, ჩაუშესკუ, მიხეილ სააკაშვილი თუ დესმონ ტუტუ, როგორც ლეიბორისტები იტყოდნენ, ქართულ საზოგადოებას მაინც რჩება ერთი დიდი პრობლემა – ღირებულებების შეფასების უნარის დაკარგვა.
ფაქტი ისაა, რომ აბსოლუტური უმრავლესობა პოლიტიკოსს, ისტორიულ პერსონაჟს თუ სასულიერო პირს შარავანდედით მოსილ წმინდანად ან სამკაპით შეიარაღებულ სატანად აღიქვამს და არა ჩვეულებრივ ადამიანად, რომელსაც კარგი თვისებების გარდა მინუსიც შეიძლება ჰქონდეს; ისიც სამწუხარო ფაქტია, რომ ზემოხსენებული როლები ხშირად და მრავალჯერ ენაცვლება ერთმანეთს და ყოველივე ამას ის აგვირგვინებს, რომ უცაბედი პოპულარობა რაციონალურ პოზიციაზე მეტად ფასობს ყველა თაობისა და პროფესიის წარმომადგენლისათვის.
სულ ეს იყო…
მადლობა ყურადღებისთვის!

Read Full Post »