Sunday Evening

მიუხედავად იმისა, რომ ამ წუთში კონკრეტულად დასაწერი არაფერი მაფიქრდება, კვირა დღის ჩაგდება არ მინდა. ყველაზე დატვირთული კვირის ბოლოსაც კი ვეცდები, შემაჯამებელი პოსტი გამოვაცხო.

დღე მდორედ მიიზლაზნება, თუმცა, შუადღეს უკვე გადაცდენილა. ამინდიც ისეთია, საათს თუ არ შეხედე, ვერ მიხვდები, დღის რა მონაკვეთია. მეც გაწურული ლიმონივით ვარ, გუშინდელმა სიცხემ მომატყუა და დღეს გვარიანად გაციებული ავდექი. თვალებს ძლივს ვახელ და თავს ვაიძულებ, 21-გვერდიანი ვორდის ფაილის გაშიფრვა განვაგრძო, რადგან ვიცი, დადგება დრო და ამ დღის ყოველი წუთის დაბრუნებას ვინატრებ. სამზარეულოში ჩასვლისა და კუჭში რაიმეს ჩაშვების აზრი უკვე მესამედ თუ მეოთხედ უარვყავი, რადგან ეს სიზარმაცის ოდნავ სახეცვლილი გამოვლინებაა მხოლოდ, რომელიც მაიძულებს, მაგიდიდან ავდგე.

კვირა დღე აქეთ განსაკუთრებით წყნარია. როგორც ადრე ვახსენე, ყველა ისვენებს. ალბათ არც ცენტრში დუღს ცხოვრება, გუშინდელისგან განსხვავებით. გუშინ პირველად გადავიარე ფეხით ქალაქის ერთ-ერთი ღირსშესანიშნაობა – ერასმუსის ხიდი, რომელიც მზეს მონატრებული ჰოლანდიელებითა და დღესასწაულზე გამოსული ტურისტებით იყო გაჭედილი. მერე ფეხით ვიხეტიალე და სახლში დამწვარ-დაქანცული დავბრუნდი. რამ გამაცივა, მაინც ვერ გავიგე…

შაბათი ბაზრობის დღეა. აქაური ბაზრობები ერთდროულად “ლილო მოლსაც” მაგონებს და ბავშვობაში რამდენჯერმე ნანახ სამტრედიის ბაზარსაც. პროდუქტების, ტანსაცმლისა და რკინა-კავეულის დახლები ერთმანეთს ენაცვლება, სწრაფი კვების პუნქტებიც ბლომადაა, ხოლო ბაზრობიდან გამოსული კიდევ დიდხანს ივლი ველოსიპედებისა და საყიდლებმოვლილი ხალხის დერეფანში. უმეტესობა თავის ნავაჭრთან მოკალათებულა, ფრის ან დონერს ნთქავს და ტერფებს ფეხსაცმლისგან ასვენებს.

ერასმუს-ბრიჯთან მეორე მსოფლიო ომის მემორიალს მივაგენი. იქვე კი სხვადასხვა ქვეყნის დროშებია, მათ შორის, საქართველოსიც.

მემორიალი

ძლივს გადაღებული აფრიალებული დროშა და იშვიათად მოწმენდილი ცა

ამ გახსენებაზე, ემიგრანტულ ჩვეულებას ვუღალატე – საქართველოს დროშა თან არ წამომიღია.

გუშინდელი ცხელი დღე გრილმა და მოღრუბლულმა ჩაანაცვლა, მე კი ვზივარ და ნაკლებ დატვირთული კვირის ბოლო საათებს ვფლანგავ.

დროებით, ყველაზე გვიან – მომავალ კვირამდე!

Read Full Post »

ბლოგინგის მეოთხე კანონის კვალდაკვალ

“ბლოგერმა უნდა პოსტოს – კრიტიკული ზღვრის გადალახვის შემდეგ რაოდენობა გადადის ხარისხში” – ბრძანა ლორდმა, ჰოდა, რა უფლება მაქვს, არ დავეთანხმო. ამ ბლოგზე თავს ახალბედასავით ვგრძნობ, მიუხედავად იმისა, რომ ბლოგერობის სტაჟი თითქოსდა მაქვს.

რაზე დავწერო? აქ მოძრაობა რომ მოწესრიგებულია, ქუჩაში სიგნალი არ ისმის, მანქანები რომ ქვეითს ყოველთვის გზას უთმობენ, უკვე მოძველებული ამბავია. ჩემი მიზანიც ნამდვილად არაა იმაზე ქაქანი, თუ რა უკან ვართ ჩვენ… მე ყოველთვის ვიცოდი, რომ ევროპა მთელ რიგ საკითხებში ჩვენზე მეტად იყო განვითარებული. მაგრამ ისიც კარგად ვიცი, რომ რაც არ უნდა დიდ წარმატებებს (ჯერჯერობით, თეორიულად) მივაღწიო საზღვარგარეთ, საბოლოოდ მაინც ჩემს “ბნელ” და “ჩამორჩენილ” ქვეყანაში უნდა დავბრუნდე. ამიტომაა, რომ ძალიან მომწონს ყველაფერი ის, რისი ნახვაც ამ პერიოდში მოვასწარი, მაგრამ ისიც კარგად ვიცი, რომ ეს ყოველივე ჩემი არაა.

ახლა აკლიმატიზაცია-ადაპტაციის პერიოდი მაქვს და ყველაფერი ნერვებზე მოქმედებს… ადამიანები ნეტავი თუ ხვდებიან, როგორ მშველის თითოეულის მიერ ღიმილით გაწეული დახმარება, როცა რაიმეს ვერ ვაგნებ და როგორ მიკვირს და მაღიზიანებს City Hall-ის თანამშრომლების უჟმური სახეები. დღეს უნივერსიტეტის კამპუსიც დავათვალიერე და ამ უზარმაზარ შენობებს შორის მოქცეულმა თავი უმწეოდ ვიგრძენი.

თუმცა, ამ ნეგატიური განცდების ფონზე არის რამდენიმე რაღაც, რაც კარგ ხასიათზე მაყენებს:

– იხვები და გედები ქუჩისპირა გუბურებში – ჩვენთან ვინ გააჩერებს, დაიჭერენ და

გედი, რომელიც მშვიდად ისწორებს ფრთებს ქუჩის პირას

შეჭამენ ალბათ;

– ამავე გუბურებზე გადებული, ხშირად ტირიფებით დაჩრდილული ხიდები – ზემელის მხატვარს დახატვა რომ მოუნდება, ისეთია სწორედ;

– ფანჯრიდან გახედვისას სახურავების დანახვა, საითაც არ უნდა გავიხედო – თავი კარლსონი მგონია;

– წყალზე გადმომდგარ ბაქანზე შემოსკუპული სახლები და წინ მოქანავე ნავები – სალტკროკა გამახსენდა, სიამოვნებით ვიცხოვრებდი ასეთ სახლში. ნეტავ, ვერ ვიქირავებ?;

–  ჰალსტუხიანი სერიოზული ჯენტლმენები და პიჯაკებში გამოწყობილი, ქუსლებზე ამხედრებული ქალბატონები, ველოსიპედებით რომ ჩამიქროლებენ ხოლმე;

– იმავე ველოსიპედების წინა და უკანა სავარძელზე შესკუპული ქერათმიანი ბავშვები;

– ის, რომ დღეს ორმა ადამიანმა მთხოვა ქუჩაში დახმარება და მე გზა მივასწავლე (ვშინაურდები, მგონი!).

და ბოლოს,  ბოდიში მკითხველს: პოსტის უხარისხობისათვის – როგორც ჩანს, ის კრიტიკული ზღვარი ჯერ არ გადამილახავს.

Read Full Post »