“ბლოგერმა უნდა პოსტოს – კრიტიკული ზღვრის გადალახვის შემდეგ რაოდენობა გადადის ხარისხში” – ბრძანა ლორდმა, ჰოდა, რა უფლება მაქვს, არ დავეთანხმო. ამ ბლოგზე თავს ახალბედასავით ვგრძნობ, მიუხედავად იმისა, რომ ბლოგერობის სტაჟი თითქოსდა მაქვს.
რაზე დავწერო? აქ მოძრაობა რომ მოწესრიგებულია, ქუჩაში სიგნალი არ ისმის, მანქანები რომ ქვეითს ყოველთვის გზას უთმობენ, უკვე მოძველებული ამბავია. ჩემი მიზანიც ნამდვილად არაა იმაზე ქაქანი, თუ რა უკან ვართ ჩვენ… მე ყოველთვის ვიცოდი, რომ ევროპა მთელ რიგ საკითხებში ჩვენზე მეტად იყო განვითარებული. მაგრამ ისიც კარგად ვიცი, რომ რაც არ უნდა დიდ წარმატებებს (ჯერჯერობით, თეორიულად) მივაღწიო საზღვარგარეთ, საბოლოოდ მაინც ჩემს “ბნელ” და “ჩამორჩენილ” ქვეყანაში უნდა დავბრუნდე. ამიტომაა, რომ ძალიან მომწონს ყველაფერი ის, რისი ნახვაც ამ პერიოდში მოვასწარი, მაგრამ ისიც კარგად ვიცი, რომ ეს ყოველივე ჩემი არაა.
ახლა აკლიმატიზაცია-ადაპტაციის პერიოდი მაქვს და ყველაფერი ნერვებზე მოქმედებს… ადამიანები ნეტავი თუ ხვდებიან, როგორ მშველის თითოეულის მიერ ღიმილით გაწეული დახმარება, როცა რაიმეს ვერ ვაგნებ და როგორ მიკვირს და მაღიზიანებს City Hall-ის თანამშრომლების უჟმური სახეები. დღეს უნივერსიტეტის კამპუსიც დავათვალიერე და ამ უზარმაზარ შენობებს შორის მოქცეულმა თავი უმწეოდ ვიგრძენი.
თუმცა, ამ ნეგატიური განცდების ფონზე არის რამდენიმე რაღაც, რაც კარგ ხასიათზე მაყენებს:
– იხვები და გედები ქუჩისპირა გუბურებში – ჩვენთან ვინ გააჩერებს, დაიჭერენ და
გედი, რომელიც მშვიდად ისწორებს ფრთებს ქუჩის პირას
შეჭამენ ალბათ;
– ამავე გუბურებზე გადებული, ხშირად ტირიფებით დაჩრდილული ხიდები – ზემელის მხატვარს დახატვა რომ მოუნდება, ისეთია სწორედ;
– ფანჯრიდან გახედვისას სახურავების დანახვა, საითაც არ უნდა გავიხედო – თავი კარლსონი მგონია;
– წყალზე გადმომდგარ ბაქანზე შემოსკუპული სახლები და წინ მოქანავე ნავები – სალტკროკა გამახსენდა, სიამოვნებით ვიცხოვრებდი ასეთ სახლში. ნეტავ, ვერ ვიქირავებ?;
– ჰალსტუხიანი სერიოზული ჯენტლმენები და პიჯაკებში გამოწყობილი, ქუსლებზე ამხედრებული ქალბატონები, ველოსიპედებით რომ ჩამიქროლებენ ხოლმე;
– იმავე ველოსიპედების წინა და უკანა სავარძელზე შესკუპული ქერათმიანი ბავშვები;
– ის, რომ დღეს ორმა ადამიანმა მთხოვა ქუჩაში დახმარება და მე გზა მივასწავლე (ვშინაურდები, მგონი!).
და ბოლოს, ბოდიში მკითხველს: პოსტის უხარისხობისათვის – როგორც ჩანს, ის კრიტიკული ზღვარი ჯერ არ გადამილახავს.
Life on two wheels 