სამზარეულო
უკვე თავისუფლების ბოლო დღეებს ვითვლი და სიზარმაცეს ბოლომდე ვავლენ, რადგან ვიცი, მალე ამას ვეღარ მოვახერხებ. ეს სიზარმაცე სამზარეულოსაც ეხება, სადაც მხოლოდ ყავის დასასხმელად ან მაცივრიდან იოგურტის გამოსაღებად შევდივარ.
დიდი მსუნაგი ვინმე კი ვარ, მაგრამ სახლში მარტო ყოფნისას ჭამაც კი მეზარება. ჰოდა, გუშინ ზურას ფოტო ვნახე ფეისბუქზე, მერე კულინარიის გვერდს გადავაწყდი და შემრცხვა – ქალი ვარ და არც კი ვიცი, რამდენი დღეა, მარტივი სადილიც კი არ გამიკეთებია. სიმართლე გითხრათ, მე ყოველთავის იმ აზრის ვიყავი, რომ კაცები უკეთესი მზარეულები არიან.
თუმცა, ეს მთლად ჩემი ბრალიც არაა. მიჩვეული ვარ, რომ ბაზარში უნდა წავიდე და გროვად დაყრილი პროდუქტებიდან საუკეთესო ამოვარჩიო, ავაწონინო და სახლში მოსულმა მაცივარი გავავსო. აქ კი, სუპერმარკეტში სათითაოდ შეფუთულ ხილსა და ბოსტნეულს რომ ვხედავ, პლასტმასის მგონია და ვფიქრობ, რომ გემოც ასეთივე ექნება. პურსა და მზა საჭმელებს შეგნებულად არ ვყიდულობ – გასუქებისა და გაზარმაცების მეშინია (ამაზე მეტად რაღა გამაზარმაცებს, მაგრამ მაინც). სამიოდე დღის წინ პასტა ვიყიდე ზრდილობისათვის, მაცივარში შევაგდე და დღემდე იქ განისვენებს.
ამინდი
წვიმას ძალიან უყვარს აქაურობა, ალბათ, ნისლიანი ალბიონის მსგავსად. ჰოდა, ლინდგრენისეული განცდები მიმძაფრდება, წვიმის ხმაურს რომ ვუსმენ – აი, პელე რომ სხვენზე იჯდა ხოლმე წვიმაში და ოცნებობდა.
გლობალური დათბობა აქაურ კლიმატზეც აისახა. ორიოდე დღის წინ წვიმაში ბოლო ძაფამდე დავსველდი, არადა, უნივერსიტეტში მივდიოდი. თბილისში ასე გალუმპულს სადმე წასვლა ალბათ, შემრცხვებოდა, მაგრამ რამდენიმე სოლიდური მამაკაცი რომ დავინახე, ქურთუკის შიგნით გაწუწული პერანგები და ჰალსტუხები რომ უჩანდათ, კარგ ხასიათზე დავდექი და თამამად ავედი ტრამვაიში. კარგადაც მოვიქეცი, რადგან დღის მეორე ნახევარში მზემ ისე დააჭირა, რომ ყველაფერი ზედვე შემაშრა და რამდენიმე წუთის განმავლობაში ალბათ მოსიარულე ღრუბელს ვგავდი. ცუდი მხოლოდ ისაა, რომ იქიდან მოყოლებული ცხვირში მასრუტუნებს.
უნივერსიტეტი
ჰო, კამპუსი უკვე დავათვალიერე, საკმაოდ დიდია. ამ შთაბეჭდილებას ის ამძაფრებს, რომ ყველა შენობა ერთ ადგილასაა თავმოყრილი (სამედიცინო ცენტრის გამოკლებით) და არა თსუ-სავით გაფანტული მთელ ქალაქში. ამაზე ვრცლად მერე, ბოლოს და ბოლოს, მანდ ჩემი აქ ყოფნის დროის ძირითადი ნაწილი უნდა გავატარო.
ხალხი
მოსახლეობა ჭრელია – აქ არის ძალიან ბევრი შავკანიანი, მუსლიმი და აზიელი. მგონი, იმდენივე, რამდენიც ქერათმიანი ჰოლანდიელი. ჰოლანდიელები საკმაოდ მაღალი და კარგი აღნაგობის ხალხია, რაც სულაც არაა გასაკვირი, თუ გავითვალისწინებთ, რომ ჯანსაღი 
ცხოვრების წესით ცხოვრობენ და თითოეულ ოჯახში ხუთი-ექვსი ველოსიპედი მაინც გდია. ახალგაზრდებს იშვიათად აქვთ მაკიაჟი და ძირითადად სპორტულად აცვიათ. მათ შემხედვარეს ლამის ხელახლა გამეღვიძოს ქერა თმების ფეტიში, თუმცა, ვაღიარე, რომ ბუნებრივად ქერას აშკარად სხვა ეფექტი აქვს. ბავშვები განსაკუთრებით საყვარლები არიან თვალისმომჭრელი ქერა თმებით.
ქუჩაში ბოდიალისას, როცა რაიმეს მიგნებას ვცდილობ და ვერ ვახერხებ, სწორედ ტიპიურ ჰოლანდიელებს ვარჩევ. რატომღაც მგონია, რომ ისინი უფრო დამეხმარებიან. ჯერჯერობით არც შევცმდარვარ, სულ ღიმილ-ღიმილითა და კეთილი სურვილებით მაკვალიანებენ.
ქართველები ჯერ არ შემხვედრიან, მხოლოდ რამდენიმე რუსი ყმაწვილი ვნახე. რუსულად რომ დაველაპარაკე, ასე მეგონა, მშობლიურ ენაზე ვლაპარაკობდი, უკვე იმდენად გამომეჭედა თავი სუფთა თუ ჰოლანდიური “ღ”-ნარევი ინგლისურით. დიდად ვერ დავუახლოვდები ალბათ, მაგრამ მაინც იმედი მაქვს, ქართველებზე დაბოღმილი შოვინისტები არ აღმოჩნდებიან.
ქალაქი
ცენტრი ტიპიური თანამედროვე ქალაქია – ოფისებითა და სავაჭრო ცენტრებით. პერიფერიები კი ძველებური დასახლების შთაბეჭდილებას ტოვებს – ორ ან სამსართულიანი, წითელსახურავიანი სახლები, სახლის წინ პატარა ყვავილნარები, ქუჩებს შორის მწვანე გაზონები, ზოგან კი დუმფარამოდებული გუბურები ზედ მოდრეიფე იხვებით, გედებითა და ნავებით.
ემოციები
ნელ-ნელა ვეგუები აქაურობას და თავსაც კარგად ვგრძნობ. ცოტა არ იყოს, სინდისი მაწუხებს, თავი გულცივი და უგრძნობი მგონია. იქნებ სხვები ცუდად არიან ჩემს გამო, მე კი ყვავილნარების ცქერით ვტკბები აქ.
ვიცი, ოდესმე უნდა შევჩვეოდი, მაგრამ ძალიან სწრაფად ხომ არ მივეჩვიე?…
Life on two wheels 