კვლავ ორ ბორბალზე

ნოსტალგია

ვინც ჩემს ევროპულ ოდისეას თვალს ადევნებდა, ემახსოვრება ჩემი პირველი ველოსიპედი – მოწითალო, ტანწერწეტა, რბილი ტყავის უნაგირითა და გამართული წინა და უკანა ფარებით, რომელმაც უღალატოდ მატარა მთელი ათი თვე.

შინ დაბრუნებამდე მეგობრების მიერ ჯინჯერად მონათლული ველოსიპედი ახალ მდგმურს  – პუტკუნა ნენსის მივყიდე და გული საშინლად დამწყდა. ასე და ამგვარად, ნიდერლანდებში ორი წითური მეგობარი დავტოვე – ჯინჯერი და ოლგა.

ჰოლანდიაში ბევრი ისეთი რამ დავტოვე, რაზეც აქ დაბრუნების შემდეგ საშინლად მწყდება გული. იმიტომ, რომ უბრალოდ, არაჩვეულებრივი იქნებოდა, ჩვენც შეგვეძლოს ირგვლივ, თითქოს უმნიშვნელო წვრილმანებით, წესრიგის, სილამაზისა და სიმყუდროვის შექმნა.

ვაღიარებ, ყველაზე მწარედ მაშინ ვიგრძენი სხვაობა, როცა სახლს მოვუახლოვდი და მიტოვებული ძველთაძველი შენობიდან ნესტოებს ყოველგვარი შესავლის და მორიდების გარეშე ეტაკა შმორის, ნაგვის ბუნკერის, მკვდარი კატის და იმ მკვდარმა კატამ უწყის, კიდევ რის სუნი. რამდენიმე ათეული მეტრის რადიუსში მიწა ეკალ-ბარდებით იყო დაფარული, ხოლო სახლისაკენ მიმავალი გზა – ისეთი ოღრო-ჩოღრო, რომ გორგოლაჭებიანი ჩემოდანი ძლივს მივარახრახე სადარბაზომდე.

მომდევნო ორი კვირა მუდმივად მტკიოდა თავი, რადგან იქ, ტელევიზორის ხმაურს, პოლიტ-დებატებს და ხალხმრავლობას გადაჩვეულს აქ წინასაარჩევნო ციებ-ცხელება დამხვდა და ხშირად სასოწარკვეთამდე მისული იძულებული ვხდებოდი, თავზე ბალიში დამემხო და დამეძინა, რომ როგორმე შემეჩერებინა ჩემს ტვინში შემდინარე ყოვლად არასაჭირო ინფორმაციული ნაგავი.

ადაპტაცია, როგორც იყო, გავიარე და საკუთარი მცდელობა იქითკენ მივმართე, რომ მთელი გარემო თუ არა, საკუთარი ცხოვრება მაინც გამეხადა ოდნავ უფრო ევროპული.

ევროპული ჩვეულებისამებრ, ჩანთაში ყოველთვის მიდევს წყლის ბოთლი, ქუჩაში თითქმის აღარასდროს დავდივარ მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლით (ჩანთით ვატარებ), ვცდილობ, აქტიურ ცხოვრების წესს მივდიო (თვეების განმავლობაში ვვარჯიშობდი) და ჩავიფიქრე, რომ აუცილებლად შევიძენდი ველოსიპედს.

ჩანაფიქრმა პირვანდელი სახით წელიწადზე მეტხანს იარსება. ამასობაში, ერთ ველო-ტურში წასვლაც მოვასწარი და საბოლოოდ დავასკვენი, რომ ადამიანი, რომელსაც შეუძლია, სამ საათში 50 კმ გაიაროს, ნამდვილად იმსახურებს დამატებით ორ ბორბალს. ერთი ეგ იყო, ოჯახის უფროსი წევრი კატეგორიულად მიპროტესტებდა განზრახვას. მას ყოვლად ლეგიტიმური შიში აქვს, მისი (გასათხოვარი) ქალიშვილი ვინმეს შერეკილი არ ეგონოს.

ზემოხსენებულ ველო-ტურში რამდენიმე ველომოყვარული გავიცანი და აი, მაშინ დაიძრა საქმე.

ერთიც ვნახოთ და სამსახურებრივ შეხვედრაზე სერიოზული და აკადემიური სახით მჯდარს მესიჯი მომივიდა: “თამარ, აქ ხარ? დარეკე, ამას ყიდულობ (ლინკი)”.

ოთახიდან დაოთხილი გამოვვარდი, უმოწყალოდ ჩავუყარე წყალში შრომა თანამშრომელს (რომელიც ამ დროს თურმე ინტერვიუს იღებდა და მე სწორედ მისი რესპონდენტის ზურგს უკან შევკარი კამარა) და სასწრაფოდ გადავრეკე გამყიდველთან. მეორე დღეს ზემოხსენებული მესიჯის ავტორმა არ დაიზარა, ველოსიპედის სანახავად წამყვა, საფუძვლიანი შემოწმების შემდეგ გამყიდველს ისედაც დაბალი ფასი უფრო დააკლებინა და პატარ-პატარა დეფექტების გასასწორებლად თავის მეგობართან გამიშვა (დამსახურებული მადლობა მას!).

დიახ, მე (ისევ) “ვკატაობ”!

ველოსიპედის ექიმთან ჩემი მეგობარი წამყვა. ახალგაზრდა პერსპექტიულმა ყმაწვილმა, რომელიც თინეიჯერობის ასაკს ახლახანს თუ იქნება გადაცილებული, საეჭვოდ აგვხედ-დაგვხედა (ორ გასათხოვარ ქალს), შემდეგ, როგორც ჩანს, ჩემი მეგობრის მაღალქუსლიან ფეხსაცმელზე მეტად გულმა ჩემი გაცვეთილი “ოლსტარებისკენ” გაუწია და გაუბედავი ღიმილით მკითხა:

– ისა.. თქვენ “კატაობთ”?

ჩემდა გასაკვირად, დავიბენი.

– ჰმ… დიახ! – უხერხული შმუშვნით ვუპასუხე და ფიქრი, ხომ არ დავბერდი ველოსიპედის ჭენებისთვის, სასწრაფოდ ამოვიგდე თავიდან. ისე საიმედოდ ამოვიგდე, რომ გუშინ, როცა შეკეთებული ველოსიპედი ტაქსში ჩავჩურთე და მძღოლმა მკითხა, ბავშვისთვის ხომ არ მიმქონდა, მხოლოდ “სულელი!”-ს გაფიქრებით შემოვიფარგლე.

ჰოდა, ასე, ზემოხსენებულ სულელ ტაქსისტს თავი ნახევარ საათში დავაღწიე და ახლა უკვე ჩემს აივანზეც დგას ველოსიპედი. დიდი იმედი მაქვს, რომ ჩემი მეზობლები, უბრალოდ, გულზე სკდებიან!

და ბოლოს, სასიამოვნო დამთხვევა: ჩემი ველოსიპედი, არც მეტი და არც ნაკლები, ჰოლანდიური ფირმისაა!

რაც მართალია, მართალია, ცოტაოდენი მონატრებული ჰოლანდია ნამდვილად არ მაწყენს…

მევიოლინე სახურავზე

პოსტის დაწერა სოფიმ შთამაგონა.

სოფის საოცრად თბილი დამოკიდებულება აქვს თავისი ხალხის მიმართ, აქვს ძალიან ღრმა რწმენა, უყვარს მზე, თავისი ოჯახი და სიცოცხლე. ალბათ მას უნდა მგვანებოდა ყველა სოციალისტი.

ერთ-ერთ პოსტში შოლომ ალეიხემის მოთხრობები ახსენა და ისიც მიაყოლა, თუ წარმოიდგენთ, რომ იმპერიალისტური რუსეთის ოთხმოცდაათ პროცენტს პური არ ჰქონდა, ხოლო დანარჩენები რძეში ბანაობდნენ, ცარიზმის დამხობა აღარ შეგზარავთო.

ვერაფერს იტყვი, არის ამაში სიმართლის მარცვალი. სწორედ ამიტომ, როცა გუშინ “ანა კარენინა”-ს ახალ ეკრანიზაციას ვუყურებდი, საკუთარი თავი გამოვიჭირე იმაში, თუ როგორ მაღიზიანებდა გადაჭარბებული ფუფუნება და როგორ ხელახლა დავაფასე კონსტანტინ ლევინი და ერთი შეხედვით თავქარიანი კიწი, რომელმაც თავისი ბედნიერება სწორედ ასეთი ადამიანის გვერდით იპოვა.

მაგრამ სჯობს, შოლომ ალეიხემის გმირებს დავუბრუნდეთ.

მერძევე ტევიე იმ ოთხმოცდაათ პროცენტს მიეკუთვნება, რომელთა ხარჯზეც მაღალი ფენა ფუფუნებაში ნებივრობდა. ტევიეს სიღარიბის გამო ცხოვრებაში კიდევ ბევრი თავსატეხი აქვს: ის ებრაელია და ჰყავს ხუთი ლამაზი ქალიშვილი, რომლებიც უნდა გაათხოვოს. გაგიკვირდებათ და ჩვენი მერძევე ძალიან პროგრესულად მოაზროვნეა და შესანიშნავად გაუგო თავის გოგონებს, რომლებმაც ერთმანეთის მიყოლებით დაჰკრეს ფეხი და მის დაუკითხავად და არცთუ სარფიანად გათხოვდნენ. მას ისიც კი არ გაუპროტესტებია, როცა ერთ-ერთი შორეულ ციმბირში გაემგზავრა მარტოდმარტო თავის გულისსწორთან, მაგრამ ნაბოლარა ხავალეს თავისი ბედის უკრაინელთან დაკავშირება ვერა და ვერ აპატია და სულ ცხარე ცრემლით გამოიტირა თავისი ჩიტუნია.

მიუზიკლის ყურებისას სხვადასხვა განწყობა მკვეთრად ენაცვლება ერთმანეთს: დაუჯერებლად ლამაზი ქორწინების ცერემონია ბალდახინის ქვეშ და დარბევის სასტიკი სცენა, მაგრამ ფინალი მაინც იმედიანია. ბოლოს, როდესაც ებრაელებისათვის გაუსაძლისი ხდება იქ ცხოვრება და იძულებულნი არიან, მიატოვონ თავიანთი დასახლება, ტევიე კიდევ ერთხელ ხვდება თავის ხავალეს და მის უკრაინელ მეუღლეს – ისინი ერთმანეთს ახალ, უკეთეს ადგილას შეხვედრის იმედით ემშვიდობებიან. ტევიე უკანასკნელი მიდის თავისი ძველი სახლიდან, თუმცა, თან მიჰყავს მევიოლინე, რომელიც მთელი მიუზიკლის განმავლობაში ყველაზე მოულოდნელ მომენტებში ჩნდება და რის თქმას ცდილობს, ეს უკვე თავად გადაწყვიტეთ…

მიუზიკლს ძალიან სევდიანი ფინალი აქვს, თუმცა, ტიტრების ყურებისას დარწმუნებით ვფიქრობდი, რომ ადამიანები, ვისაც ასე უყვართ ერთმანეთი და სიცოცხლე, აუცილებლად იპოვიან ბედნიერებას.

ბონუსად, ტევიეს არია, რომელსაც ყური მოვკარი თუ არა, მაშინვე მივუჯექი ტელევიზორს:

შენიშვნები ჯორჯ მარტინისა და HBO-ს საყურადღებოდ

გამარჯობა, შე ბებერო აფერისტო!

სუბორდინაციას, იმედია, არ მომთხოვ, იმიტომ, რომ იმის ტაქტიანად თქმა, რის თქმასაც ვაპირებ, საკმაოდ გამიჭირდება.

თავადაც იცი, რომ დიდი ყალთაბანდი ვინმე ბრძანდები, შენზე შექმნილ კომიქსებს მაინც ხომ ათვალიერებ? არ მითხრა, არაო…

შენი ჰობი რომ მკითხველისთვის პერსონაჟის შეყვარება და მერე მისსავე თვალწინ უცერემონიოდ მოკვლა რომ არის, ყველამ გავიგეთ. ასე რომ, თუკი პერსონაჟი ისე მოკალი, რომ ჯერ-ჯერობით მხოლოდ მსუბუქი სიმპათია გაგვიჩნდა და შეყვარება ვერ მოვასწარით, ვთვლით, რომ გაგვიმართლა, ჯორი კასელი, მაგალითად, ან სერ როდრიკი, ან კიდევ რობარ როისი. ბენჯენ სტარკზე შეგნებულად არაფერს ვამბობ, იმიტომ, რომ სანამ გვამს არ მაჩვენებ, არ დავიჯერებ, რომ მკვდარია. ალბათ, ჯერ ვერ გადაწყვიტე, რა მოუხერხო…

რა ვქნა, ვერ გავექცევი იმ ფაქტს, რომ კარგად წერ. ისე კარგად წერ, რომ ბატალური სცენების კითხვისას ლამის თავი ავწიე ერთი-ორჯერ, რომ გამეგო, საიდან მოდიოდა ბუკის ხმა.

მაგრამ ასე გავიგე, HBO-ს სცენარის შექმნაში ეხმარებოდაო და მართალია?

თუ მართალია, რაღატომ გაიმეტე საკუთარი პერსონაჟები ასე დასამახინჯებლად? მათ შექმნაზე თავადვე არ იწვალე?

რატომ გამოიყვანა HBO-მ სანსა ლამის ჭკუასუსტად? შენ თვითონვე ვერ ითმენ ალბათ და იმის მიუხედავად, რომ შიშის კანკალი აქვს ავარდნილი, ხანდახან თავისდაუნებურად წაკბენს ხოლმე თავის პრინცყოფილს (აი, ომში წასვლის წინ რომ ეუბნება, ჩემი ძმა ყოველთვის იქაა, სადაც ბრძოლაა გაჩაღებული, მაგრამ ის შენზე უფროსია, უკვე ზრდასრული მამაკაციაო). გულუბრყვილო და სუსტი კი არის, მაგრამ შტერი არაა. სულ არაა მისი ბრალი, რომ სეპტამ ზღაპრებით გამოუჭედა ტვინი. სეპტა კი ლამის ბრძენ მოხუცად გამოიყვანეთ სერიალში…

ქჰალ დროგო არც ისეთი ცხოველია, როგორც დახატეს (სიმპათიურობა და სიმაღლე შველის მარტო საქმეს?) და სერიალში არ ჩანს, რომ დაენერისს მართლა შეუყვარდა. რას მიკეთებთ საერთოდ?

ბებერი მელა ტაივინის გულშიჩამწვდომი საუბრები არიასთან რა იყო ვითომ? ტაივინის მეორე მხარის დანახება რომ გდომებოდა, ამას წიგნშიც მშვენივრად გააკეთებდი. არ ვიცოდე მაინც, რანაირად უპირებ ბოლოს მოღებას (სპოილერის დამსახურებაა).

და ბოლოს, ამ ბოზთა ბოზის შაეს დადებითი კუთხით წარმოჩენა რაში დაგჭირდათ?

მოკლედ, არ ვიცი, შენი ხელიც ურევია თუ არა, მაგრამ გამკვირვებია, საკუთარი ნამუშევარი ასე რომ გააფუჭებინე მაგათ…

ისე, ვაღიაროთ, მწერალი რომ არა, ალბათ სერიული მკვლელი და მოძალადე იქნებოდი. ისიც ვაღიაროთ რომ სამართლიანობის აღდგენისკენაც გაქვს მიდრეკილება – ზოგიერთს იმისთანები ემართება, რომ ლამის შემეცოდოს, მიუხედავად იმისა, რომ ორიოდ ფურცლის წინ, მზად ვიყავი, საკუთარი ხელით გამებდღვნა.

ჰო, რომანის მიხედვით შენზე მსჯელობაც შეიძლება. აშკარაა, რომ გიყვარს:

–  კარგი სმა-ჭამა – ისეთნაირად აღწერ სადილებს;

– მოვლილი ქალები – დაენერისს მომთაბარე ცხოვრების დროსაც ისეთი ტუალეტი ჰქონდა, ლუვრში არ დაესიზმრებოდათ;

– ჭკვიანი ადამიანებიც გეყვარება და იმასაც კარგად ხედავ, რომ ბევრი დაუფასებელი რჩება ხოლმე;

– მოულოდნელობის ეფექტები და ხალხის სახტად დატოვება – ხანდახან მეტისმეტიც კი მოგდის, მაგრამ ჯანდაბას;

–  საქმეს აუჩქარებლად აკეთებ. მაგიტომ არის, რომ ერთ წინადადებაშიც არ გამჩენია უკმარისობის გრძნობა. იუველირივით მუშაობ და კარგი ინგლისურით წერ. ერთი სიამოვნებაა ორიგინალში კითხვა.

ჰო, მაგრამ ძალიანაც ნუ გაგვიჭიანურებ, თორემ ჩვენც ხალხი ვართ… და მოგეკითხება.

აბა, შენ იცი. ბევრი არ მოწიო, წესიერად იკვებე, კარგად იძინე და დღეში სამი-ოთხი საათი მაინც იმუშავე, თორემ დაგრჩება სერია დაუმთავრებელი. გული მიგრძნობს, ათეისტი იქნები და რით შეგაშინო, არც კი ვიცი… ჰოდა, უბრალოდ, დაამთავრე სერია, რა!

მე ჯერ მთელი სიამოვნება წინ მაქვს, მესამე წიგნს ვკითხულობ და მგონი, სანამ უკვე გამოქვეყნებულ ნაწილებს მოვრჩები, მანამდე რაღაცას თავს მოაბამ.

წავალ, არია მელოდება…

ამბები შავიზღვისპირეთიდან

დღეს ჩემი შვებულების ბოლო დღეა, წუხელ თბილისში ჩამოვქანდი მინივენით. ვიფიქრე, სამსახურში გასვლის წინ დამწვარ მუხლებს მაინც მოვიშუშებ და ადაპტაციას გავივლი-მეთქი. ახლა ვრწმუნდები, რაოდენ სწორი გადაწყვეტილება მიმიღია: ამ დილით ვერც ერთი კვირის განმავლობაში მაგარ საწოლზე დაჩეჩქვილი გვერდები ავითრიე და ვერც გაბრუებული თავი. საოცარი ისაა, რომ იმ საწოლზე მშვენივრად მეძინა, მხოლოდ წუხელ ვიგრძენი განსხვავება, როცა საკუთარ ლოგინში ჩავყვინთე.

სახლს მაინც არაფერი სჯობს!

თან წავიღე:

– საცურაო კოსტიუმები და ყველაზე მოკლე და თხელი ტანსაცმელი, რაც კი მოვიძიე;

– ჩემი საყვარელი სმარტფონი მოზრდილი ფლეილისტითა და მარტინის და დრიუონის რომანებითურთ;

– ბოტასების ერთი წყვილი და სპორტული ქურთუკი;

– ციფრული ფოტოაპარატი;

– ელემენტარული მასალა გერმანული ენის შესწავლის მსურველთათვის;

– ორიოდე ნორმატიული აქტი;

– ტკბილეულობის მოკრძალებული მარაგი;

– წვრილმანი მედიკამენტები;

– მზიანი ამინდების იმედი.

ამინდი

რა უნდა იყოს იმაზე დიდი კატასტროფა, როცა რვა ძლივს გამოძებნილი დღიდან პირველი სამი წვიმიანია? წვიმიანი და ცივი!

სიამაყით მინდა განვაცხადო, რომ ამ ცივ და წვიმიან დღეებშიც კი გმირულად ვატარებდი წინა პოსტში ხსენებულ და ყბადაღებულ ულტრამოკლე შორტებს!

სამშაბათს დილით, როცა ფარდა იმ იმედით გავწიე, წყლის ხმა ალბათ ონკანიდან მოდის-მეთქი და კოკისპირულმა წვიმამ შემოასხა, ლამის იყო ყბა მომექცა. წავჩანჩალდი პირის დასაბანად და სარკეში საკუთარი თავიც ყურადღებით დავათვალიერე – ხავსი, რაღაც სასწაულით, ჯერ არ მომკიდებოდა.

ის იყო, მტკიცედ გადავწყვიტე, ზეგ თბილისში ვბრუნდები-მეთქი, რომ წვიმამ იკლო და ცოტა ხანში ისე ჩამოცხა, სპორტული ქურთუკი ლამის ტანზე მიმეკრა. სასწრაფოდ ავიკარი გუდა-ნაბადი და პლაჟზე გავვარდი.

ამის შემდეგ ამინდებს არა უშავდა, შიგადაშიგ წამოწვიმა ერთი-ორჯერ. ეგ იყო, ზღვა ამ პერიოდისთვის საკმაოდ ცივი იყო და ზღვაურიც სასურველზე გრილი.

შვებულების სოციალ-ეკონომიკური და კულტურული ასპექტები

პირველ საღამოს რომ მიმოვიხედე და პლაჟზე კანტიკუნტად გაფანტული ხალხი სრულიად უწვალებლად დავთვალე, რაღაცნაირად გული დამწყდა. შემეცოდნენ ადგილობრივები, რომელთა შემოსავლის ძირითადი წყარო დამსვენებლებია. ქობულეთში ამ მხრივ წელს ნამდვილად არ იყო საქმე კარგად.

განსაკუთრებით ეს კვების ობიექტების მომსახურების ხარისხზე აისახა. როგორც ჩანს, მოთხოვნა და შემოსავალი დაბალია. ალბათ სწორედ ამის გამო იყო, რომ იმ კაფეებში, სადაც ადრე დავდიოდი სასადილოდ, ორჯერ ისეთი საშინელება მომართვეს, მთელი ღამე მინერალურ წყალს ვყლურწავდი.

ერთი სასიამოვნო სიახლე, რაც დამხვდა, გასაქირავებელი ველოსიპედებია. სწორედ ამის გამო იყო, რომ საღამოობით, როცა დამსვენებლების უმრავლესობა გიპიურიან-შლეიფიან კაბებს მიაფრიალებდა და ქუსლებს მიაკაკუნებდა, მე მუხლებამდე ტალახის შხეფებით ამოსვრილი და თმაგაჩეჩილი მივრბოდი სახლში.

ვინც ამ აწ უკვე დამსვენებლებისაგან დავიწყებულ ადგილას ყოფილა თუნდაც გავლით, კარგად მოეხსენება, რომ კვების ობიექტები პირდაპირ კავშირშია ცოცხალ მუსიკასთან. საბედნიეროდ, მოიძებნება ერთი-ორი წერტილი, სადაც ნორმალური ჯგუფი ნორმალურად უკრავს, მაგრამ უმეტესწილად… ბრრრ!!!

ერთ-ერთი რესტორნის სცენაზე ცნობილი “ნიჭიერი” სოსო ნარიმანიძე დავლანდე, მეორეგან კი ორი სლავური გარეგნობის გოგჩო, რომელთაც ხმა და სმენა ნამდვილად არ ჰქონდათ, სინდის-ნამუსის რა მოგახსენოთ, უცხო ხალხის გაჭორვა არ მჩვევია. ვერ გამიგია, როცა “ვია გრა”-ს და ალა პუგაჩოვას სიმღერებს ასრულებდნენ საუცხოო მანერით, რატომ მიჩნდებოდა მათი სცენიდან ჩამოღებისა და წკიპურტის კვრით შუა ზღვაში გაგზავნის სურვილი… ალბათ, მათი ფიგურა შემშურდა…

რაღაც ჩემდა ჭირად სახლთან მდებარე რესტორანში, სადაც ყოველთვის ისეთი სიწყნარე იყო, როგორც მორგში, ახალი დასი დაუქირავებიათ და მინდოდა თუ არა, ღამის ორ საათამდე ვუსმენდი ვიღაც ტემპერამენტიან ბიძიას: “რესტორანი “ედემი
კარგია?!”, “ხელები დამანახეთ”, “იუბილარს ვულოცავთ” და “აეეეეეე, ს დნიომ რაჟძენიააააა (უკვე სიმღერით)”…

თავდაპირველად თავზე ბალიშის დამხობა საქმეს შველოდა, მაგრამ მერე დასს ვიღაც სიგარეტით სექსუალურად ხმაჩახრინწული დეიდა შეუერთდა სექსუალურივე რეპერტუარით: “ო ბოჟე, კაკოი მუჟჩინააა, ია ხაჩუ ატ წებია სინაა..”, მერე რაღაცას ამბობდა ქალიშვილზეც, მაგრამ საკუთარმა ბუზღუნ-ბურტყუნმა შემიშალა ხელი, რომ ტექსტი ბოლომდე გამეაზრებინა.

ამის შემდეგ :ცენზურა: :ცენზურა: ყურსასმენებს ვიკეთებდი და ისე ვიძინებდი.

Remember when you were young, 
You shone like the sun.
Shine on you crazy diamond.

გმადლობთ, მისტერ გილმორ!

საუბრები მეგობართან:

“როგორაა საქმე თამარა, მზე არის? თუ  რომ ჩამოხვალ, სოლარიუმში ხარ გასაქცევი?”

 

“მე: ზემო სართულზე ვარ და აქ კოღო არ მაწუხებს.

ის: რატომ, ართრიტი აქვს?”

 

“მე: იცი, გერმანულის სწავლა მინდა, ალბათ რუსთავში ვივლი.

ის: აუცილებლად იარე! გერმანული ძალიან მაგარი ენაა, და რუსთავში ყოველი მეორე გერმანულად ლაპარაკობს. ამაზე კარგ ადგილს ვერ ნახავ გერმანულის სასწავლად!”

 

შენც მადლობა, ჩემი საღამოების გახალისებისთვის! 🙂

ჩხუბი მეგობართან:

ამაზე საუბარი აქ არ მინდა.

რომ არა ყოველივე ზემოაღნიშნული, ყველაფერი სწორედ ისე იქნებოდა, როგორც ვგეგმავდი.

მიუხედავად ამისა, დასვენებამ სწორედ რომ სულზე მომისწრო. ხვალიდან ახალი ძალებით გავდივარ სამსახურში.

ახლა ვზივარ, დამწვარ მუხლებს სულს ვუბერავ და ნაყინს გეახლებით. ფერი ოდნავ ვიცვალე, “ფეისბუქზე” რამდენიმე ფოტო ავტვირთე, ვამაყობ, რომ ვარჯიშს კვლავაც ვაგრძელებდი და ფორმიდან არ ამოვვარდნილვარ.

წინ კიდევ აგვისტოს ნახევარი და ხავერდოვანი სეზონია. ასე რომ, ვისაც ჯერ არ დაგისვენიათ, სასიამოვნო დროის გატარებას და მზიან ამინდებს გისურვებთ!

 

ოპერაცია “ფლეშკა” ანუ დაიკარგა თეთრი ბაჭია

სამი დღეა, გლოვა და ძებნა მაქვს გამოცხადებული მთელი სამსახურის მასშტაბით.

ჩემი საყვარელი ცისფერი USB და მასზე ჩამოკონწიალებული პატარა ბაჭია დავკარგე.

ეს ბაჭია უბრალო მინიატურული ბრელოკი არ გეგონოთ. მიფის იცნობთ თქვენ?

მიფი (ჰოლანდიურად – Nijntje – მხოლოდ ეშმაკმა და ჰოლანდიელებმა იციან, როგორ გამოითქმის) ცნობილი ბაჭიაა, რომელიც ცნობილმა ჰოლანდიელმა გრაფიკოსმა დიკ ბრუნამ თავისი ერთი წლის ქალიშვილისათვის დახატა. ეს პერსონაჟი შემდგომში ფრიად პოპულარული გახდა, მის შესახებ შექმნილი ნახატი წიგნები მსოფლიოს 40 ენაზეა ნათარგმნი და გავრცელებული, ხოლო თავად ბაჭია საკანცელარიო მაღაზიების ქსელის “Bruna” სახეა.

ჰოდა, ჩემი პატარა მიფიც სწორედ იქ მაჩუქეს, როცა პროფესორი ბიძიების ლექციების ჩასაწერად გიგანტური რვეული ვიყიდე. სწორედ ამიტომ მინდა მისი პოვნა ასე ძალიან.

ამავე ციკლიდან: რამდენიმე დღის წინ საძინებლის კარის ღრიჭოში მის დასამაგრებლად გაჩრილი ფანქარი რომ დავინახე, ისტერიკა მოვაწყვე: როგორ გაბედეთ და ნიდერლანდებიდან, კერძოდ ჰააგიდან, მშვიდობის სასახლიდან სუვენირად წამოღებული ფანქარი ასეთი პროზაული საყოფაცხოვრებო მიზნით გამოიყენეთ და თან ლამის გაგისრესიათ-მეთქი???

ჰოდა, საშინლად ვუფრთხილდები ყველაფერს, რაც კი ჩემი საყვარელი ნიდერლანდებიდან წამომიღია და ძალიან გთხოვთ, თუკი სადმე იპოვით ცისფერ “ფლეშკას” ზედ ჩამოკონწიალებული ბაჭიით, გამაგებინეთ. თუ გინდათ, “ფლეშკა” დაიტოვეთ, მაგრამ მიფი დამიბრუნეთ!

წინასწარ ყველას დიდი მადლობა ჩემგან და მიფისგან!