La bicyclette rouge

მიუხედავად მდინარეში ყვინთვისა, ველოსიპედის შეძენა არ გადამიფიქრებია. ჰოდა, ვიყიდე კიდეც! ძალიან მახარებს ის, რომ ჩემი შენაძენი ახალივით გამოიყურება და ფერიც კი საჩემოა – მუქი წითელი… მუხრუჭები ამასაც საჭეზე აქვს, მაგრამ ხმარება უკვე ვისწავლე – სამი საათია, ქალაქის მეორე ბოლოდან სახლისკენ მოვიწევ და როგორც იქნა, მოვაღწიე! გულისა და ხელ-ფეხის კანკალს რომ თავი დავანებოთ, ქალაქის თითქმის ყველა უცნობი ადგილი შემომეთვალიერა – გზა ამერია რამდენჯერმე!

ვაღიარებ, იყო შემთხვევები, როცა კინაღამ ისევ განვიცადე მარცხი: ერთხელ წითელზე გავიჭერი და შუა გზაზე დავამუხრუჭე, მაგრამ მძღოლმა თავი დამიქნია და ჟესტით გამამხნევა; ხიდზე გადმოსვლისას ქარმა ლამის წონასწორობა დამაკარგვინა და ტროტუარზე მომავალმა ჭაღარა ბაბუამ გულიანად გამიღიმა; მოსახვევში ძლივს მივხვდი, მანქანა გზას რომ მითმობდა და მეორე მძღოლისგანაც დავიმსახურე შემწყნარებლური ღიმილი. ერთადერთი შემთხვევა იყო, როცა ბრაზიან დეიდას გადავუჭერი გზა, თუმცა, მისი რისხვა მეც ისევე მეკუთვნოდა, როგორც ხუთ-ექვს ველოსიპედისტს, რომელთა ნაკადსაც ავედევნე…

ახლა როდეს რჩევას ვითვალისწინებ და ვფიქრობ, რა დავარქვა ჩემს რაშს…

Read Full Post »

ძილისპირულის მაგიერ

რამდენიმე წუთის წინ დავასრულე ახალაღმოჩენილი ბლოგის გაცნობა (იხ. Pepperland), რომელიც სულ რაღაც საათნახევარში შემომეკითხა. ერთი მხრივ, კარგია, რომ ბევრი პოსტი არ არის, თორემ გავათენებდი ალბათ… არადა, ხვალისთვის ბევრი რამ მაქვს დაგეგმილი! ცუდი ისაა, რომ მაინც არ მეძინება – ყავამ (დიდი ფინჯნით) თავისი საქმე გააკეთა, გავითვალისწინებ გამოცდების პერიოდისთვისაც…

ჩემი სტუდენტური ცხოვრება სრულყოფილ სახეს იძენს, სახეზეა სრული პაკეტი:

– ნაქირავებ ოთახში გაღვიძება;

– დილით ადრე სახლიდან ფეხის წვერებზე გასვლა, მეზობლები რომ არ გააღვიძო;

– შორიდან მოახლოებული ტრამვაისთვის თვალის მოკვრა და გაჩერებამდე მირბენა;

– ყურსასმენების დავიწყება და ამის გამო მოწყენილი სახით ჯდომა;

– მეორე ტრამვაის ლოდინში ბაქანზე ბოლთის ცემა და კიდევ ერთხელ საყვედური საკუთარი თავისადმი, რომ ნახევარი საათით ადრე არ ადექი. მაშინ არც დაგვიანების შეგეშინდებოდა და ყურსასმენებიც არ დაგავიწყდებოდა;

– აუდიტორიაში შევარდნა სწორედ მაშინ, როცა პროფესორი პროექტორს უტრიალებს და შვებით ამოსუნთქვა;

– დაგვიანებული სტუდენტის გატარება, რომელიც თითის წვერებზე მიიწევს რიგებს შორის და ოდნავი კმაყოფილება იმის გამო, რომ მის ადგილას შენ არ ხარ;

– საინტერესო ლექციის მიუხედავად მოწოლილი მთქნარების ხელით შეკავება (რა ვქნა, წუხელ გვიან დავიძინე!);

– ლექციის შემდეგ ასლების გადასაღებად წასვლა და დიდი საქმის მოშორების შემდეგ დამძიმებული ზურგჩანთითა და კმაყოფილი სახით კამპუსის ტერიტორიის დატოვება.

ამ უკანასკნელი პუნქტის შედეგად ჩემს ოთახს ახალი რეკვიზიტები შეემატა – “ქსეროქსები”, ქართველი თუ ევროპელი სტუდენტის ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი. ნამდვილად არ მახსოვს, ვინ გამოიგონა ქსეროქსის აპარატი, მაგრამ ნამდვილად იმსახურებს სამოთხეში საპატიო ადგილს. ჰოდა, მისდამი მადლიერებით აღვსილი, რომ თანხის რაღაც ოდენობა დამაზოგინა, დროდადრო მუშტრის თვალით ვზომავ საკმაოდ მოზრდილ შეკვრას და ვცდილობ ელექტრონული მასალის მოცულობას შევადარო. არ იფიქროთ, რომ ვწუწუნებ, ეს უმადურობა იქნება ჩემი მხრიდან. მე სხვებზე მეტად გამიმართლა და მაქვს შესაძლებლობა, რომ ყოველივე ამას ახლოს გავეცნო და ვისწავლო, მაშინ როცა ბევრ ჩემს კოლეგას ალბათ, წვდომა არ აქვს მასალასთან, რომელსაც სიამოვნებით აითვისებდა.

სასწავლო პროცესი თანდათანობით იკრებს ძალებს და მეც შესაბამისად მიქრება დღის რეჟიმიდან თავისუფალი დრო; იზრდება შესაძენი წიგნების რიცხვი და მათ უკუპროპორციულად მცირდება ჩემი დანაზოგის რაოდენობა. თუმცა, მე საწუწუნოდ საქმე არც აქ მაქვს – ტყუილად კი არაა ახლომდებარე არხები და გუბურები იხვებითა და ბატებით გადავსებული, კრიზისის პერიოდში ალბათ, ნადირობას დავიწყებ და თავს ასე გავიტან.

ჰო, ორიოდე სიტყვასაც დავძენ სტერეოტიპების რღვევის თაობაზე. დაიმახსოვრეთ, ტყუილია, რომ ევროპაში:

– ქუჩაში დავარდნის შემთხვევაშიც კი ყველას თავისი საქმე აქვს და ყურადღებას არავინ მოგაქცევთ;

– დარეკვა რომ დაგჭირდეთ, მობილურს არავინ გათხოვებთ;

– მგზავრები კონდუქტორთან არ ჩხუბობენ (იშვიათად, ძალიან იშვიათად!);

– ქუჩაში იდეალური სისუფთავეა;

– საჯარო სამსახურში ელექტრონულ სისტემას პრობლემა არასოდეს ექმნება და ამის გამო იდეალური წესრიგია;

– დიდი ქალაქების გარეუბნები ისეთივე გრანდიოზულია, როგორიც ცენტრი (თუმცა, ადგილი, სადაც მე ვცხოვრობ, ძალიან ლამაზია);

– ყველას გემოვნებით და ინდივიდუალურად აცვია;

– კაფეში ყველა თავისას იხდის – ეს არ ვიცი, რამდენად ვრცელდება მთელ ევროპაზე,

Dutch pancakes

მაგრამ მას შემდეგ რაც მე, ჩეხ ირინას და მექსიკელ ოსკარს ჰოლანდიური Pancake-ებით გაგვიმასპინძლდა, ჩვენმა დიასახლისმა ხანჯალივით იშიშვლა მეუღლის ჯიბიდან საკრედიტო ბარათი, დახლთან გავიდა და მალევე შემობრუნდა, გაბრძოლებაც კი ვერ მოვასწარით;

– შემახსენეთ კიდევ რამე…

მგონი, ნელ-ნელა ვხვდები, რატომ თვლიდნენ ჩვენი მშობლები სტუდენტობას მათი ახალგაზრდობის უბედნიერეს ხანად. მათი უმეტესობა ხომ სწორედ სტუდენტობისას იწყებდა დამოუკიდებლად ცხოვრებას: მიდიოდა სხვა ქალაქში, უწევდა საკუთარი თავის მიხედვა, ზოგჯერ სამუშაოს შოვნა, მცირე თანხით დაკმაყოფილება, მასზე ხელმოკლე მეგობრისათვის თავისი ულუფის გაყოფა, მეგობრებთან ერთად ბოლო კაპიკების ნაყინში დახარჯვა… მაგრამ მთავარი სხვა იყო: თავისუფლებისა და დამოუკიდებლობის შეგრძნება; შეგრძნება იმისა, რომ გაიზარდე, ყველაზე მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილებების მიღება მარტოს გიწევს და პასუხისმგებელიც თავად ხარ! დანარჩენი კი იმაზეა დამოკიდებული, რამდენად კარგად გაართმევ თავს ყოველივე ამას… საინტერესოა, რატომ უწევენ ასეთი მშობლები შვილებს შემდეგ დათვურ სამსახურს? ან იქნებ, არც უწევენ, არ ვიცი…

ეჰ, წავალ, დავიძინებ… შუაღამისას, სტუდენტურად…

Read Full Post »

აქა ამბავი ერთი უიღბლო ველოსიპედისტისა

ჩემი დიასახლისი ევროპელისათვის უჩვეულოდ გულისხმიერია. ადრეც ვახსენე სტერეოტიპი რომ მაქვს გამჯდარი ევროპელების გულგრილობის თაობაზე, რაც ამ ქალბატონის დადასტურებისამებრ, მთლად უსაფუძვლო ნამდვილად არაა. ჰოდა, ამ გამონაკლისმა რამდენიმე დღის წინ თავისთან დამპატიჟა. იცოდა, რომ სახლში მარტო ვიყავი და სამეცადინოც ჯერ არაფერი მქონდა.

რა თქმა უნდა, ვესტუმრე! დღის პირველი ნახევარი კოკისპირულად წვიმდა, ნაშუადღევს კი გამოიდარა, ჩემდა საუბედუროდ… გამოვიყვანეთ (მისი) ველოსიპედები და სასეირნოდ წავედით.

მინდა გითხრათ, რომ ეს სამოც წელს მიღწეული მანდილოსანი ჩემზე ყოჩაღად იჯდა ველოსიპედზე. მე კი დიდი ჯაფა მადგა – გარდა იმისა, რომ მანევრირებისას საჭეს ძლივს ვიმორჩილებდი, ქარიც ამოვარდა და წონასწორობის შენარჩუნებაში ესეც მიშლიდა ხელს.  რას ნიშნავს მაინც პრაქტიკა!

მაგრამ მთავარი შემდეგ უნდა მომხდარიყო თურმე! ერთ-ერთ მოსახვევში, რომელსაც წინ დაღმართი უძღოდა, ინერციით დიდი სისწრაფე ავკრიფე, მოხვევა ვეღარ მოვასწარი და ველოსიპედიანად გადავეშვი გზისპირა მდინარეში.

ვერ მოგატყუებთ, თვალწინ მთელმა ცხოვრებამ გამირბინა-მეთქი, ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა, მაგრამ ორმა საღმა აზრმა ნამდვილად მოასწრო მოფრენა. პირველმა მაშინ გამიელვა, დგაფუნი რომ გავიგონე და თვალწინ მხოლოდ მღვრიე სიმწვანე დავინახე: “ძალიან ღრმა ხომ არაა?”. თუმცა, იგი ფსკერზე ფეხის დადგმისა და ამოყვინთვისთანავე ჩაანაცვლა რიგით მეორემ და უფრო პრაგმატულმა: “ველოსიპედი!!!” მშველელად მოვლენილ ახალგაზრდა ქერათმიან ყმაწვილს ჩემი ფიქრების მპყრობელი ნივთი მივაწოდე და მეც მალე ამოვედი გზაზე. ჩემს დიასახლისს კი გაოგნებისა და ატეხილი ხარხარის მიუხედავად ჩემი მარცხის ფოტოზე ასახვა უკვე მოესწრო და ინტერვიუს ჩამოსართმევად მომვარდა. დოკუმენტური მასალა დღემდე ინახება მის აიფონში.

საბედნიეროდ, ველოსიპედი ჩემსავით მთელი და უვნებელი აღმოჩნდა, თორემ დამატებითი და არცთუ მცირე ხარჯის თავი ნამდვილად არ მქონდა. ინციდენტის მიზეზს რაც შეეხება, ჩემს უბედურებაში დამნაშავე არც მეტი, არც ნაკლები, ტექნიკური პროგრესი აღმოჩნდა. ერთი მითხარით, საიდან უნდა მცოდნოდა მე, საბჭოთა ველოსიპედზე გაზრდილ ბავშვს, სოფლის უკაცრიელ გზებზე რომ დაქროდა და თავი ბუცეფალზე წარმოედგინა, რომ ამ გაზიზინებულ, ევროპულ მოდელს მუხრუჭები საჭეზე ჰქონდა? მე მეგონა, პედლების უკუღმა დატრიალება ველოსიპედის გასაჩერებლად უნივერსალური მეთოდი იყო.

ჩემდა მეორედ საბედნიეროდ, თან არც მობილური მქონია, არც ფოტოაპარატი და მით უმეტეს, ლეპტოპი. წყალიც თბილი იყო და ამჯერად უვნებლად გადავრჩი. მე და ქალბატონმა დიასახლისმა, რომელიც მთელი გზა ყველა შემხვედრს აფრთხილებდა, ჩემგან დისტანცია დაეცვათ, სეირნობა მაინც გავაგრძელეთ, შემდეგ კი მისსავე სახლში წავედით, სადაც მე შხაპში შემაგდო, ჩემი ტანსაცმელი კი – სარეცხ მანქანაში.

მაინც იღბლიანი მეთქმის – კიდევ კარგი, ავარია ქალაქგარეთ მომივიდა და არა ქუჩაში, თორემ ამ პოსტის წერის გუნებაზე ნამდვილად არ ვიქნებოდი ახლა. ჩემი მარცხის შესახებ ოჯახის წევრებისთვის არ მითქვამს, რადგან ვიცი, მთელი ჩემი აქ ყოფნის დროის განმავლობაში იმაზე ინერვიულებენ, როგორ დავდივარ ქალაქში.

ჩემმა დიასახლისმა დღეს საჩუქარი მომიტანა, როგორც თვითონ მითხრა – თავისი დანაშაულის გამოსასყიდად, რადგან ველოსიპედის გაჩერება არ მასწავლა. სურნელოვანი სანთელი, რომელსაც ძველებური მურაბის ქილის ფორმა აქვს, ახლა ჩემს პატარა მაგიდაზე დგას, დროდადრო თავს ვხდი და ოთახში კენკრის მძაფრი სუნი დგება. ჰოდა, ამით კიდევ ერთი მიემატა ჩემს ლინდგრენისეულ ასოციაციებს. რაღა უნდა ფანჯარაზე შემომჯდარი, ამ ქილისკენ ხარბად მომზირალი კარლსონის წარმოდგენას? არც არაფერი!

სწავლა ჯერ არ დამიწყია, რის წყალობითაც ჩემს წარმოსახვას ჯერ კიდევ სცალია…

P.S. მაინც ვივლი ველოსიპედით! ოღონდ, ფრთხილად…

Read Full Post »

საყოფაცხოვრებო ამბები

სამზარეულო

უკვე თავისუფლების ბოლო დღეებს ვითვლი და სიზარმაცეს ბოლომდე ვავლენ, რადგან ვიცი, მალე ამას ვეღარ მოვახერხებ. ეს სიზარმაცე სამზარეულოსაც ეხება, სადაც მხოლოდ ყავის დასასხმელად ან მაცივრიდან იოგურტის გამოსაღებად შევდივარ.

დიდი მსუნაგი ვინმე კი ვარ, მაგრამ სახლში მარტო ყოფნისას ჭამაც კი მეზარება. ჰოდა, გუშინ ზურას ფოტო ვნახე ფეისბუქზე, მერე კულინარიის გვერდს გადავაწყდი და შემრცხვა – ქალი ვარ და არც კი ვიცი, რამდენი დღეა, მარტივი სადილიც კი არ გამიკეთებია. სიმართლე გითხრათ, მე ყოველთავის იმ აზრის ვიყავი, რომ კაცები უკეთესი მზარეულები არიან.

თუმცა, ეს მთლად ჩემი ბრალიც არაა. მიჩვეული ვარ, რომ ბაზარში უნდა წავიდე და გროვად დაყრილი პროდუქტებიდან საუკეთესო ამოვარჩიო, ავაწონინო და სახლში მოსულმა მაცივარი გავავსო. აქ კი, სუპერმარკეტში სათითაოდ შეფუთულ ხილსა და ბოსტნეულს რომ ვხედავ, პლასტმასის მგონია და ვფიქრობ, რომ გემოც ასეთივე ექნება. პურსა და მზა საჭმელებს შეგნებულად არ ვყიდულობ – გასუქებისა და გაზარმაცების მეშინია (ამაზე მეტად რაღა გამაზარმაცებს, მაგრამ მაინც). სამიოდე დღის წინ პასტა ვიყიდე ზრდილობისათვის, მაცივარში შევაგდე და დღემდე იქ განისვენებს.

ამინდი

წვიმას ძალიან უყვარს აქაურობა, ალბათ, ნისლიანი ალბიონის მსგავსად. ჰოდა, ლინდგრენისეული განცდები მიმძაფრდება, წვიმის ხმაურს რომ ვუსმენ – აი, პელე რომ სხვენზე იჯდა ხოლმე წვიმაში და ოცნებობდა.

გლობალური დათბობა აქაურ კლიმატზეც აისახა. ორიოდე დღის წინ წვიმაში ბოლო ძაფამდე დავსველდი, არადა, უნივერსიტეტში მივდიოდი. თბილისში ასე გალუმპულს სადმე წასვლა ალბათ, შემრცხვებოდა, მაგრამ რამდენიმე სოლიდური მამაკაცი რომ დავინახე, ქურთუკის შიგნით გაწუწული პერანგები და ჰალსტუხები რომ უჩანდათ, კარგ ხასიათზე დავდექი და თამამად ავედი ტრამვაიში. კარგადაც მოვიქეცი, რადგან დღის მეორე ნახევარში მზემ ისე დააჭირა, რომ ყველაფერი ზედვე შემაშრა და რამდენიმე წუთის განმავლობაში ალბათ მოსიარულე ღრუბელს ვგავდი. ცუდი მხოლოდ ისაა, რომ იქიდან მოყოლებული ცხვირში მასრუტუნებს.

უნივერსიტეტი

ჰო, კამპუსი უკვე დავათვალიერე, საკმაოდ დიდია. ამ შთაბეჭდილებას ის ამძაფრებს, რომ ყველა შენობა ერთ ადგილასაა თავმოყრილი (სამედიცინო ცენტრის გამოკლებით) და არა თსუ-სავით გაფანტული მთელ ქალაქში. ამაზე ვრცლად მერე, ბოლოს და ბოლოს, მანდ ჩემი აქ ყოფნის დროის ძირითადი ნაწილი უნდა გავატარო.

ხალხი

მოსახლეობა ჭრელია – აქ არის ძალიან ბევრი შავკანიანი, მუსლიმი და აზიელი. მგონი, იმდენივე, რამდენიც ქერათმიანი ჰოლანდიელი. ჰოლანდიელები საკმაოდ მაღალი და კარგი აღნაგობის ხალხია, რაც სულაც არაა გასაკვირი, თუ გავითვალისწინებთ, რომ ჯანსაღი ცხოვრების წესით ცხოვრობენ და თითოეულ ოჯახში ხუთი-ექვსი ველოსიპედი მაინც გდია. ახალგაზრდებს იშვიათად აქვთ მაკიაჟი და ძირითადად სპორტულად აცვიათ. მათ შემხედვარეს ლამის ხელახლა გამეღვიძოს ქერა თმების ფეტიში, თუმცა, ვაღიარე, რომ ბუნებრივად ქერას აშკარად სხვა ეფექტი აქვს. ბავშვები განსაკუთრებით საყვარლები არიან თვალისმომჭრელი ქერა თმებით.

ქუჩაში ბოდიალისას, როცა რაიმეს მიგნებას ვცდილობ და ვერ ვახერხებ, სწორედ ტიპიურ ჰოლანდიელებს ვარჩევ. რატომღაც მგონია, რომ ისინი უფრო დამეხმარებიან. ჯერჯერობით არც შევცმდარვარ, სულ ღიმილ-ღიმილითა და კეთილი სურვილებით მაკვალიანებენ.

ქართველები ჯერ არ შემხვედრიან, მხოლოდ რამდენიმე რუსი ყმაწვილი ვნახე. რუსულად რომ დაველაპარაკე, ასე მეგონა, მშობლიურ ენაზე ვლაპარაკობდი, უკვე იმდენად გამომეჭედა თავი სუფთა თუ ჰოლანდიური “ღ”-ნარევი ინგლისურით. დიდად ვერ დავუახლოვდები ალბათ, მაგრამ მაინც იმედი მაქვს, ქართველებზე დაბოღმილი შოვინისტები არ აღმოჩნდებიან.

ქალაქი

ცენტრი ტიპიური თანამედროვე ქალაქია – ოფისებითა და სავაჭრო ცენტრებით. პერიფერიები კი ძველებური დასახლების შთაბეჭდილებას ტოვებს – ორ ან სამსართულიანი, წითელსახურავიანი სახლები, სახლის წინ პატარა ყვავილნარები, ქუჩებს შორის მწვანე გაზონები, ზოგან კი დუმფარამოდებული გუბურები ზედ მოდრეიფე იხვებით, გედებითა და ნავებით.

ემოციები

ნელ-ნელა ვეგუები აქაურობას და თავსაც კარგად ვგრძნობ. ცოტა არ იყოს, სინდისი მაწუხებს, თავი გულცივი და უგრძნობი მგონია. იქნებ სხვები ცუდად არიან ჩემს გამო, მე კი ყვავილნარების ცქერით ვტკბები აქ.

ვიცი, ოდესმე უნდა შევჩვეოდი, მაგრამ ძალიან სწრაფად ხომ არ მივეჩვიე?…

Read Full Post »

ბლოგინგის მეოთხე კანონის კვალდაკვალ

“ბლოგერმა უნდა პოსტოს – კრიტიკული ზღვრის გადალახვის შემდეგ რაოდენობა გადადის ხარისხში” – ბრძანა ლორდმა, ჰოდა, რა უფლება მაქვს, არ დავეთანხმო. ამ ბლოგზე თავს ახალბედასავით ვგრძნობ, მიუხედავად იმისა, რომ ბლოგერობის სტაჟი თითქოსდა მაქვს.

რაზე დავწერო? აქ მოძრაობა რომ მოწესრიგებულია, ქუჩაში სიგნალი არ ისმის, მანქანები რომ ქვეითს ყოველთვის გზას უთმობენ, უკვე მოძველებული ამბავია. ჩემი მიზანიც ნამდვილად არაა იმაზე ქაქანი, თუ რა უკან ვართ ჩვენ… მე ყოველთვის ვიცოდი, რომ ევროპა მთელ რიგ საკითხებში ჩვენზე მეტად იყო განვითარებული. მაგრამ ისიც კარგად ვიცი, რომ რაც არ უნდა დიდ წარმატებებს (ჯერჯერობით, თეორიულად) მივაღწიო საზღვარგარეთ, საბოლოოდ მაინც ჩემს “ბნელ” და “ჩამორჩენილ” ქვეყანაში უნდა დავბრუნდე. ამიტომაა, რომ ძალიან მომწონს ყველაფერი ის, რისი ნახვაც ამ პერიოდში მოვასწარი, მაგრამ ისიც კარგად ვიცი, რომ ეს ყოველივე ჩემი არაა.

ახლა აკლიმატიზაცია-ადაპტაციის პერიოდი მაქვს და ყველაფერი ნერვებზე მოქმედებს… ადამიანები ნეტავი თუ ხვდებიან, როგორ მშველის თითოეულის მიერ ღიმილით გაწეული დახმარება, როცა რაიმეს ვერ ვაგნებ და როგორ მიკვირს და მაღიზიანებს City Hall-ის თანამშრომლების უჟმური სახეები. დღეს უნივერსიტეტის კამპუსიც დავათვალიერე და ამ უზარმაზარ შენობებს შორის მოქცეულმა თავი უმწეოდ ვიგრძენი.

თუმცა, ამ ნეგატიური განცდების ფონზე არის რამდენიმე რაღაც, რაც კარგ ხასიათზე მაყენებს:

– იხვები და გედები ქუჩისპირა გუბურებში – ჩვენთან ვინ გააჩერებს, დაიჭერენ და

გედი, რომელიც მშვიდად ისწორებს ფრთებს ქუჩის პირას

შეჭამენ ალბათ;

– ამავე გუბურებზე გადებული, ხშირად ტირიფებით დაჩრდილული ხიდები – ზემელის მხატვარს დახატვა რომ მოუნდება, ისეთია სწორედ;

– ფანჯრიდან გახედვისას სახურავების დანახვა, საითაც არ უნდა გავიხედო – თავი კარლსონი მგონია;

– წყალზე გადმომდგარ ბაქანზე შემოსკუპული სახლები და წინ მოქანავე ნავები – სალტკროკა გამახსენდა, სიამოვნებით ვიცხოვრებდი ასეთ სახლში. ნეტავ, ვერ ვიქირავებ?;

–  ჰალსტუხიანი სერიოზული ჯენტლმენები და პიჯაკებში გამოწყობილი, ქუსლებზე ამხედრებული ქალბატონები, ველოსიპედებით რომ ჩამიქროლებენ ხოლმე;

– იმავე ველოსიპედების წინა და უკანა სავარძელზე შესკუპული ქერათმიანი ბავშვები;

– ის, რომ დღეს ორმა ადამიანმა მთხოვა ქუჩაში დახმარება და მე გზა მივასწავლე (ვშინაურდები, მგონი!).

და ბოლოს,  ბოდიში მკითხველს: პოსტის უხარისხობისათვის – როგორც ჩანს, ის კრიტიკული ზღვარი ჯერ არ გადამილახავს.

Read Full Post »