ნოსტალგია
ვინც ჩემს ევროპულ ოდისეას თვალს ადევნებდა, ემახსოვრება ჩემი პირველი ველოსიპედი – მოწითალო, ტანწერწეტა, რბილი ტყავის უნაგირითა და გამართული წინა და უკანა ფარებით, რომელმაც უღალატოდ მატარა მთელი ათი თვე.
შინ დაბრუნებამდე მეგობრების მიერ ჯინჯერად მონათლული ველოსიპედი ახალ მდგმურს – პუტკუნა ნენსის მივყიდე და გული საშინლად დამწყდა. ასე და ამგვარად, ნიდერლანდებში ორი წითური მეგობარი დავტოვე – ჯინჯერი და ოლგა.
ჰოლანდიაში ბევრი ისეთი რამ დავტოვე, რაზეც აქ დაბრუნების შემდეგ საშინლად მწყდება გული. იმიტომ, რომ უბრალოდ, არაჩვეულებრივი იქნებოდა, ჩვენც შეგვეძლოს ირგვლივ, თითქოს უმნიშვნელო წვრილმანებით, წესრიგის, სილამაზისა და სიმყუდროვის შექმნა.
ვაღიარებ, ყველაზე მწარედ მაშინ ვიგრძენი სხვაობა, როცა სახლს მოვუახლოვდი და მიტოვებული ძველთაძველი შენობიდან ნესტოებს ყოველგვარი შესავლის და მორიდების გარეშე ეტაკა შმორის, ნაგვის ბუნკერის, მკვდარი კატის და იმ მკვდარმა კატამ უწყის, კიდევ რის სუნი. რამდენიმე ათეული მეტრის რადიუსში მიწა ეკალ-ბარდებით იყო დაფარული, ხოლო სახლისაკენ მიმავალი გზა – ისეთი ოღრო-ჩოღრო, რომ გორგოლაჭებიანი ჩემოდანი ძლივს მივარახრახე სადარბაზომდე.
მომდევნო ორი კვირა მუდმივად მტკიოდა თავი, რადგან იქ, ტელევიზორის ხმაურს, პოლიტ-დებატებს და ხალხმრავლობას გადაჩვეულს აქ წინასაარჩევნო ციებ-ცხელება დამხვდა და ხშირად სასოწარკვეთამდე მისული იძულებული ვხდებოდი, თავზე ბალიში დამემხო და დამეძინა, რომ როგორმე შემეჩერებინა ჩემს ტვინში შემდინარე ყოვლად არასაჭირო ინფორმაციული ნაგავი.
ადაპტაცია, როგორც იყო, გავიარე და საკუთარი მცდელობა იქითკენ მივმართე, რომ მთელი გარემო თუ არა, საკუთარი ცხოვრება მაინც გამეხადა ოდნავ უფრო ევროპული.
ევროპული ჩვეულებისამებრ, ჩანთაში ყოველთვის მიდევს წყლის ბოთლი, ქუჩაში თითქმის აღარასდროს დავდივარ მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლით (ჩანთით ვატარებ), ვცდილობ, აქტიურ ცხოვრების წესს მივდიო (თვეების განმავლობაში ვვარჯიშობდი) და ჩავიფიქრე, რომ აუცილებლად შევიძენდი ველოსიპედს.
ჩანაფიქრმა პირვანდელი სახით წელიწადზე მეტხანს იარსება. ამასობაში, ერთ ველო-ტურში წასვლაც მოვასწარი და საბოლოოდ დავასკვენი, რომ ადამიანი, რომელსაც შეუძლია, სამ საათში 50 კმ გაიაროს, ნამდვილად იმსახურებს დამატებით ორ ბორბალს. ერთი ეგ იყო, ოჯახის უფროსი წევრი კატეგორიულად მიპროტესტებდა განზრახვას. მას ყოვლად ლეგიტიმური შიში აქვს, მისი (გასათხოვარი) ქალიშვილი ვინმეს შერეკილი არ ეგონოს.
ზემოხსენებულ ველო-ტურში რამდენიმე ველომოყვარული გავიცანი და აი, მაშინ დაიძრა საქმე.
ერთიც ვნახოთ და სამსახურებრივ შეხვედრაზე სერიოზული და აკადემიური სახით მჯდარს მესიჯი მომივიდა: “თამარ, აქ ხარ? დარეკე, ამას ყიდულობ (ლინკი)”.
ოთახიდან დაოთხილი გამოვვარდი, უმოწყალოდ ჩავუყარე წყალში შრომა თანამშრომელს (რომელიც ამ დროს თურმე ინტერვიუს იღებდა და მე სწორედ მისი რესპონდენტის ზურგს უკან შევკარი კამარა) და სასწრაფოდ გადავრეკე გამყიდველთან. მეორე დღეს ზემოხსენებული მესიჯის ავტორმა არ დაიზარა, ველოსიპედის სანახავად წამყვა, საფუძვლიანი შემოწმების შემდეგ გამყიდველს ისედაც დაბალი ფასი უფრო დააკლებინა და პატარ-პატარა დეფექტების გასასწორებლად თავის მეგობართან გამიშვა (დამსახურებული მადლობა მას!).
დიახ, მე (ისევ) “ვკატაობ”!
ველოსიპედის ექიმთან ჩემი მეგობარი წამყვა. ახალგაზრდა პერსპექტიულმა ყმაწვილმა, რომელიც თინეიჯერობის ასაკს ახლახანს თუ იქნება გადაცილებული, საეჭვოდ აგვხედ-დაგვხედა (ორ გასათხოვარ ქალს), შემდეგ, როგორც ჩანს, ჩემი მეგობრის მაღალქუსლიან ფეხსაცმელზე მეტად გულმა ჩემი გაცვეთილი “ოლსტარებისკენ” გაუწია და გაუბედავი ღიმილით მკითხა:
– ისა.. თქვენ “კატაობთ”?
ჩემდა გასაკვირად, დავიბენი.
– ჰმ… დიახ! – უხერხული შმუშვნით ვუპასუხე და ფიქრი, ხომ არ დავბერდი ველოსიპედის ჭენებისთვის, სასწრაფოდ ამოვიგდე თავიდან. ისე საიმედოდ ამოვიგდე, რომ გუშინ, როცა შეკეთებული ველოსიპედი ტაქსში ჩავჩურთე და მძღოლმა მკითხა, ბავშვისთვის ხომ არ მიმქონდა, მხოლოდ “სულელი!”-ს გაფიქრებით შემოვიფარგლე.
ჰოდა, ასე, ზემოხსენებულ სულელ ტაქსისტს თავი ნახევარ საათში დავაღწიე და ახლა უკვე ჩემს აივანზეც დგას ველოსიპედი. დიდი იმედი მაქვს, რომ ჩემი მეზობლები, უბრალოდ, გულზე სკდებიან!
და ბოლოს, სასიამოვნო დამთხვევა: ჩემი ველოსიპედი, არც მეტი და არც ნაკლები, ჰოლანდიური ფირმისაა!
რაც მართალია, მართალია, ცოტაოდენი მონატრებული ჰოლანდია ნამდვილად არ მაწყენს…
Life on two wheels 