ამბები შავიზღვისპირეთიდან

დღეს ჩემი შვებულების ბოლო დღეა, წუხელ თბილისში ჩამოვქანდი მინივენით. ვიფიქრე, სამსახურში გასვლის წინ დამწვარ მუხლებს მაინც მოვიშუშებ და ადაპტაციას გავივლი-მეთქი. ახლა ვრწმუნდები, რაოდენ სწორი გადაწყვეტილება მიმიღია: ამ დილით ვერც ერთი კვირის განმავლობაში მაგარ საწოლზე დაჩეჩქვილი გვერდები ავითრიე და ვერც გაბრუებული თავი. საოცარი ისაა, რომ იმ საწოლზე მშვენივრად მეძინა, მხოლოდ წუხელ ვიგრძენი განსხვავება, როცა საკუთარ ლოგინში ჩავყვინთე.

სახლს მაინც არაფერი სჯობს!

თან წავიღე:

– საცურაო კოსტიუმები და ყველაზე მოკლე და თხელი ტანსაცმელი, რაც კი მოვიძიე;

– ჩემი საყვარელი სმარტფონი მოზრდილი ფლეილისტითა და მარტინის და დრიუონის რომანებითურთ;

– ბოტასების ერთი წყვილი და სპორტული ქურთუკი;

– ციფრული ფოტოაპარატი;

– ელემენტარული მასალა გერმანული ენის შესწავლის მსურველთათვის;

– ორიოდე ნორმატიული აქტი;

– ტკბილეულობის მოკრძალებული მარაგი;

– წვრილმანი მედიკამენტები;

– მზიანი ამინდების იმედი.

ამინდი

რა უნდა იყოს იმაზე დიდი კატასტროფა, როცა რვა ძლივს გამოძებნილი დღიდან პირველი სამი წვიმიანია? წვიმიანი და ცივი!

სიამაყით მინდა განვაცხადო, რომ ამ ცივ და წვიმიან დღეებშიც კი გმირულად ვატარებდი წინა პოსტში ხსენებულ და ყბადაღებულ ულტრამოკლე შორტებს!

სამშაბათს დილით, როცა ფარდა იმ იმედით გავწიე, წყლის ხმა ალბათ ონკანიდან მოდის-მეთქი და კოკისპირულმა წვიმამ შემოასხა, ლამის იყო ყბა მომექცა. წავჩანჩალდი პირის დასაბანად და სარკეში საკუთარი თავიც ყურადღებით დავათვალიერე – ხავსი, რაღაც სასწაულით, ჯერ არ მომკიდებოდა.

ის იყო, მტკიცედ გადავწყვიტე, ზეგ თბილისში ვბრუნდები-მეთქი, რომ წვიმამ იკლო და ცოტა ხანში ისე ჩამოცხა, სპორტული ქურთუკი ლამის ტანზე მიმეკრა. სასწრაფოდ ავიკარი გუდა-ნაბადი და პლაჟზე გავვარდი.

ამის შემდეგ ამინდებს არა უშავდა, შიგადაშიგ წამოწვიმა ერთი-ორჯერ. ეგ იყო, ზღვა ამ პერიოდისთვის საკმაოდ ცივი იყო და ზღვაურიც სასურველზე გრილი.

შვებულების სოციალ-ეკონომიკური და კულტურული ასპექტები

პირველ საღამოს რომ მიმოვიხედე და პლაჟზე კანტიკუნტად გაფანტული ხალხი სრულიად უწვალებლად დავთვალე, რაღაცნაირად გული დამწყდა. შემეცოდნენ ადგილობრივები, რომელთა შემოსავლის ძირითადი წყარო დამსვენებლებია. ქობულეთში ამ მხრივ წელს ნამდვილად არ იყო საქმე კარგად.

განსაკუთრებით ეს კვების ობიექტების მომსახურების ხარისხზე აისახა. როგორც ჩანს, მოთხოვნა და შემოსავალი დაბალია. ალბათ სწორედ ამის გამო იყო, რომ იმ კაფეებში, სადაც ადრე დავდიოდი სასადილოდ, ორჯერ ისეთი საშინელება მომართვეს, მთელი ღამე მინერალურ წყალს ვყლურწავდი.

ერთი სასიამოვნო სიახლე, რაც დამხვდა, გასაქირავებელი ველოსიპედებია. სწორედ ამის გამო იყო, რომ საღამოობით, როცა დამსვენებლების უმრავლესობა გიპიურიან-შლეიფიან კაბებს მიაფრიალებდა და ქუსლებს მიაკაკუნებდა, მე მუხლებამდე ტალახის შხეფებით ამოსვრილი და თმაგაჩეჩილი მივრბოდი სახლში.

ვინც ამ აწ უკვე დამსვენებლებისაგან დავიწყებულ ადგილას ყოფილა თუნდაც გავლით, კარგად მოეხსენება, რომ კვების ობიექტები პირდაპირ კავშირშია ცოცხალ მუსიკასთან. საბედნიეროდ, მოიძებნება ერთი-ორი წერტილი, სადაც ნორმალური ჯგუფი ნორმალურად უკრავს, მაგრამ უმეტესწილად… ბრრრ!!!

ერთ-ერთი რესტორნის სცენაზე ცნობილი “ნიჭიერი” სოსო ნარიმანიძე დავლანდე, მეორეგან კი ორი სლავური გარეგნობის გოგჩო, რომელთაც ხმა და სმენა ნამდვილად არ ჰქონდათ, სინდის-ნამუსის რა მოგახსენოთ, უცხო ხალხის გაჭორვა არ მჩვევია. ვერ გამიგია, როცა “ვია გრა”-ს და ალა პუგაჩოვას სიმღერებს ასრულებდნენ საუცხოო მანერით, რატომ მიჩნდებოდა მათი სცენიდან ჩამოღებისა და წკიპურტის კვრით შუა ზღვაში გაგზავნის სურვილი… ალბათ, მათი ფიგურა შემშურდა…

რაღაც ჩემდა ჭირად სახლთან მდებარე რესტორანში, სადაც ყოველთვის ისეთი სიწყნარე იყო, როგორც მორგში, ახალი დასი დაუქირავებიათ და მინდოდა თუ არა, ღამის ორ საათამდე ვუსმენდი ვიღაც ტემპერამენტიან ბიძიას: “რესტორანი “ედემი
კარგია?!”, “ხელები დამანახეთ”, “იუბილარს ვულოცავთ” და “აეეეეეე, ს დნიომ რაჟძენიააააა (უკვე სიმღერით)”…

თავდაპირველად თავზე ბალიშის დამხობა საქმეს შველოდა, მაგრამ მერე დასს ვიღაც სიგარეტით სექსუალურად ხმაჩახრინწული დეიდა შეუერთდა სექსუალურივე რეპერტუარით: “ო ბოჟე, კაკოი მუჟჩინააა, ია ხაჩუ ატ წებია სინაა..”, მერე რაღაცას ამბობდა ქალიშვილზეც, მაგრამ საკუთარმა ბუზღუნ-ბურტყუნმა შემიშალა ხელი, რომ ტექსტი ბოლომდე გამეაზრებინა.

ამის შემდეგ :ცენზურა: :ცენზურა: ყურსასმენებს ვიკეთებდი და ისე ვიძინებდი.

Remember when you were young, 
You shone like the sun.
Shine on you crazy diamond.

გმადლობთ, მისტერ გილმორ!

საუბრები მეგობართან:

“როგორაა საქმე თამარა, მზე არის? თუ  რომ ჩამოხვალ, სოლარიუმში ხარ გასაქცევი?”

 

“მე: ზემო სართულზე ვარ და აქ კოღო არ მაწუხებს.

ის: რატომ, ართრიტი აქვს?”

 

“მე: იცი, გერმანულის სწავლა მინდა, ალბათ რუსთავში ვივლი.

ის: აუცილებლად იარე! გერმანული ძალიან მაგარი ენაა, და რუსთავში ყოველი მეორე გერმანულად ლაპარაკობს. ამაზე კარგ ადგილს ვერ ნახავ გერმანულის სასწავლად!”

 

შენც მადლობა, ჩემი საღამოების გახალისებისთვის! 🙂

ჩხუბი მეგობართან:

ამაზე საუბარი აქ არ მინდა.

რომ არა ყოველივე ზემოაღნიშნული, ყველაფერი სწორედ ისე იქნებოდა, როგორც ვგეგმავდი.

მიუხედავად ამისა, დასვენებამ სწორედ რომ სულზე მომისწრო. ხვალიდან ახალი ძალებით გავდივარ სამსახურში.

ახლა ვზივარ, დამწვარ მუხლებს სულს ვუბერავ და ნაყინს გეახლებით. ფერი ოდნავ ვიცვალე, “ფეისბუქზე” რამდენიმე ფოტო ავტვირთე, ვამაყობ, რომ ვარჯიშს კვლავაც ვაგრძელებდი და ფორმიდან არ ამოვვარდნილვარ.

წინ კიდევ აგვისტოს ნახევარი და ხავერდოვანი სეზონია. ასე რომ, ვისაც ჯერ არ დაგისვენიათ, სასიამოვნო დროის გატარებას და მზიან ამინდებს გისურვებთ!