ზაფხულის მოღრუბლული და უჟმური დღეები ისევე მაღიზიანებს, როგორც “ფეისბუქზე” მომრავლებული პოეტების ფეიჯები.
მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება სიცხისგან თავბრუ დამეხვას, მირჩევნია, მთელი თავისი სიმწვავით ვიგრძნო ზაფხული, ვიდრე სამუშაო ადგილიდან ნაცრისფერ ცას ვუყურო და იმაზე ვინერვიულო, შვებულების პერიოდში ამინდები ხომ არ გამიფუჭდება.
ორი წლის განმავლობაში პირველად მიწევს ოფიციალური დასვენება და თუკი ცხრიდან ორ დღეზე მეტი გამოდგა წვიმიანი, ჩათვალეთ, რომ ყველაფერი ამომშხამდა მომდევნო შვებულებამდე.
რაღა დაგიმალოთ და სული მიმდიოდა, ისე მინდოდა საზღვრებს გარეთ გაძრომა. ჯერ იყო და ვიფიქრე, სტამბულს მივაშურებ და შემოვუვლი-მეთქი, მაგრამ ჯერ იმიტომ გადავიფიქრე, რომ მითხრეს, ჯოჯოხეთურად ცხელაო და მეორეც – კომპანიონი ვერ ვიპოვე. ის შვებულება კი რა შვებულებაა, თუკი ვინმემ კამერა არ ჩაგიჩხაკუნა და ათიოდე საპროფილე ფოტო არ წამოიღე, რომელსაც ეტაპობრივად დადებ სოც.ქსელში და ნოსტალგიური სათაურებით მოიოხებ გულს.
ქალბატონი დედა ჩემი საცოდაობით იწვის და ლამისაა, წიხლით გამაგდოს თურქეთის ზღვისპირეთში, მაგრამ მარტო ქალი აუზშიაც თუ ზღვაშიაც ბრალიაო, ნათქვამია. არავისზე ნაკლებად დავისვენებ, მაგრამ ზემოხსენებული ქალბატონიც მეცოდება, მასაც უნდა დასვენება და ვიცი, თავისი ნებით არსად წავა.
თუ გავითვალისწინებთ, რომ ტვინი გვარიანად მაქვს გადაღლილი და სწორედ რომ პენსიონერულ დასვენებას მთხოვს მისი ყველა უჯრედი, გადავწყვიტე, ამჯერად ჩვენს შავზღვისპირეთს დავჯერდეთ და ერთად დავისვენოთ.
დილის ექვს საათზე ზღვაზე გავალთ, როცა პლაჟი ჯერ კიდევ ცარიელია, ჰაერი და წყალი კი ისევ იკბინება. დროის ეს მონაკვეთი ყველაზე მეტად მიყვარს, რადგან ზღვა წყნარი და გამჭვირვალეა, ჰაერი – სუფთა, მზე ჯერ კიდევ არ აჭერს და იძულებული ხარ, განუწყვეტლივ იცურო, რომ ტუჩები არ დაგილურჯდეს.
ცხრა საათზე პლაჟზე უკვე ხალხმრავლობაა. თუ სიღრმეში არ გახვედი, წყალში ვიღაცას აუცილებლად წამოედები. ასეთ დროს უკვე პლაჟზე განცხრომაც შეიძლება. მოიდე გვერდით უზარმაზარი მოხარშული სიმინდი, ჯერ ყნოსე, შემდეგ პირწმინდად გაასუფთავე და ბოლოს ნაქურჩალიც გატკვირე.
შუადღისას მისწრებაა ფიჭვის ტყეში წამოგორება (იმედია, მიწა მშრალი იქნება) და წიგნის კითხვა. საბედნიეროდ, ჩემი სმარტფონი მთელ ბიბლიოთეკას იტევს და სქელტანიანი რომანების ზიდვა აღარ მომიწევს. სწორედ ასე წავიკითხე შარშან სენკევიჩის სქელტანიანი რომანები. ახლა მარტინზე გადავალ. ფიჭვნარის ჰაერს ისტორიული რომანები უფრო უხდება თურმე…
როცა მზე ოდნავ გადაიხრება, ისევ ზღვაზე ჩავალ, რომელიც ამ დროს უკვე მღვრიეა, მეტად ღელავს და უკულტურო დამსვენებლებს ნაგვის ჩაყრაც მოუსწრიათ. თუმცა, სწორედ ესაა, რაც რამდენიმე დღით გაქვს ნაყიდი და სჯობია, თვალი დახუჭო, თუკი რამდენიმე მეტრში მოტივტივე ცელოფანს ან რაიმე უარესს დაინახავ.
პლაჟიდან არასოდეს მოვდივარ მზის ჩასვლამდე. საღამოს, როცა უკვე გრილი ნიავი უბერავს, ქოლგას ვკეცავ, ვიცვამ და ვჯდები, სანამ არ შეღამდება.
ამის შემდეგ კი გადაწყვეტილი მაქვს, ჩავიცვა ულტრამოკლე შორტები და კედები, გავიკეთო ყურსასმენები და რამდენიმე კილომეტრი გავირბინო ზღვის გასწვრივ. შხაპის შემდეგ კი თხელ პლედში გავეხვევი და სანამ ძილი თავს წამართმევს, კიდევ ერთი თავის წაკითხვას მოვასწრებ.
———————————————————————–
ეს შვებულების დროს. მანამდე კი ისევ ჩემი სახლის წინ ქუჩაში მიწევს სირბილი. ჩემდა სამწუხაროდ, სასიამოვნოზე ნაკლებ გრილი და საკმაოდ ძლიერი ქარი უბერავს, სამსახურში საზაფხულო კაბაზე ჟაკეტი მაცვია და ცხელი ყავის ფინჯანზე ხანდახან კლავიატურაზე მიცივებულ თითებსაც კი ვითბობ.
არადა, ჯერ კიდევ ზაფხულია…
Read Full Post »
მიფი (ჰოლანდიურად – Nijntje – მხოლოდ ეშმაკმა და ჰოლანდიელებმა იციან, როგორ გამოითქმის) ცნობილი ბაჭიაა, რომელიც ცნობილმა ჰოლანდიელმა გრაფიკოსმა დიკ ბრუნამ თავისი ერთი წლის ქალიშვილისათვის დახატა. ეს პერსონაჟი შემდგომში ფრიად პოპულარული გახდა, მის შესახებ შექმნილი ნახატი წიგნები მსოფლიოს 40 ენაზეა ნათარგმნი და გავრცელებული, ხოლო თავად ბაჭია საკანცელარიო მაღაზიების ქსელის “Bruna” სახეა.
Life on two wheels 